Καλημέρα φίλοι μου!
Ημέρα εξόδου η σημερινή, για τις εβδομαδιαίες υποχρεώσεις (Τράπεζες, λογαριασμοί κ.λπ.).
Στήσιμο πρώτο στο ΑΤΜ της Τράπεζας Πειραιώς για... τα σχετικά. Δίπλα μου, μια μικρή ομάδα τουριστών, μάλλον από το κρουαζιερόπλοιο, παρακολουθεί τις εργασίες που γίνονται στο πεζοδρόμιο της Τράπεζας. Στήνω αφτί.
"Ορίστε! Επισκευές!" λέει ο ένας. "Πού βρίσκουν λεφτά οι Έλληνες για καλλωπισμούς;" "Δικά μας είναι!" γελάει ο άλλος. "Εμείς τους τα δίνουμε!" Χάχανα! Νευριάζω... Γυρίζω και τους κοιτώ -το βλέμμα μου μάλλον δείχνει τη φουρτούνα της ψυχής μου και γυρίζουν να φύγουν. Ωστόσο, πριν φύγουν, ακούω και το επόμενο σχόλιο: "Κι αφού έχουν πρόβλημα ανεργίας, γιατί οι εργάτες είναι αλλοδαποί;" Ήρθε η σειρά μου να κάνω την ανάληψη για τις υποχρεώσεις μου...
Στήσιμο δεύτερο μπροστά στη Vodafone περιμένοντας την κόρη μου να περάσει να με πάρει με το αυτοκίνητο. Περνούν τα αυτοκίνητα στρίβοντας από τη Μητρόπολη, κι ακούω τις... κουδουνίστρες από τα σπασμένα / ξεκολλημένα πλακάκια του οδοστρώματος. Συνεχώς! Αν είχα μαγαζί εδώ, σίγουρα, τη νύχτα, με την κάλυψη του συνωμοτικού σκοταδιού, θα τα έβγαζα όλα και θα τα πετούσα στον Παρθένη, μπας κι ισιώσει κι αυτός ο έρημος, ο βολοσηκωμένος! Πάει το σαλονάτο δάπεδο της Απλωταριάς! Πάνε τα σχέδια για "ανάπλαση" του Κέντρου! Ε, μα... τα μεταξωτά βρακιά...
Γύρισα σπίτι. Φουσκωμένη ψυχικά! Δεν με φτάνουν τα όσα ακούω από την τηλεόραση -όποτε την ακούω- έχω και τα γύρω-γύρω να με ταράζουν, στην (επικίνδυνη για εμφράγματα κι εγκεφαλικά) ηλικία μου!
Αχ, τι καλά που είμαι στην τάξη μου, με τα μαθητούδια μου!...
Φιλάκια, Μέλη