Πέρασα προχτές από το Διονυσίειο και τα χάλια του με ξένισαν.
Όχι ότι είναι το μόνο δημόσιο κτήριο πού αφήνεται να καταρρεύσει, μα τούτο πια είναι αξιοθρήνητο, κυρίως γιατί, απ' ό,τι έμαθα, στεγάζει τις σχολές μαθητείας του ΟΑΕΔ.
Κάμποσες βούρτσες και κουβάδες με μπογιά, η διάθεση κι εξειδίκευση των μαθητών του, θα μπορούσαν να το ξανανιώσουν.
Γιατί τόσο αδιαφορία;
Οι "ιθύνοντες" απαξιούν, οκ, με τη δικαιολογία των πενιχρών κονδυλίων, τον λεγόμενο τελευταία "δημοσιονομικό χώρο". Οι εκπαιδευτικοί και τα ίδια τα παιδιά, δεν νοιάζονται για το κτήριο που τους προσφέρει γνώση;
Έβλεπα προ ημερών ένα ρεπορτάζ για σχολείο στην Ιαπωνία, όπου η καθαριότητα γίνεται από τα ίδια τα παιδιά με σκοπό ν' αγαπήσουν και να εκτιμήσουν τον διδακτικό τους χώρο. Εμείς, εδώ;
Πόσο λυπάμαι...
Φιλιά, Μέλη Τσακού