Πόσες εικόνες θανάτου μπορούμε ακόμη να βλέπουμε και να αντέξουμε; Πόσα νεκρά κορμιά παιδιών μπορούν να χωρέσουν από τις οθόνες στα μάτια μας; Πόσες κραυγές πείνας, πόσες αγωνίας, πόσα ακόμη εγκλήματα πρέπει να δούμε για να σταματήσει επιτέλους αυτή η γενοκτονία;
Αυτό που γίνεται στη Λωρίδα της Γάζας είναι μια οργανωμένη, εγκληματική επιχείρηση εξόντωσης.
Είναι γενοκτονία.
Ένα μεγάλο κραυγαλέο έγκλημα ενάντια σε έναν ολόκληρο λαό. Έναν λαό που δε ζητά τίποτα περισσότερο από το δικαίωμα να είναι ελεύθερος, να ζει χωρίς φόβο, να βλέπει τα παιδιά του να μεγαλώνουν με όνειρα και όχι με τρόμο και θάνατο.
Ακόμη και η σκέψη αδειάζει μπροστά σ’ αυτή τη φρίκη. Πώς να περιγράψει κανείς το μέγεθος της καταστροφής, όταν κάθε περιγραφή μοιάζει ασήμαντη σαυτό που γίνεται; Το Ισραηλινό κράτος δολοφόνος, με τη στήριξη των ευρωατλαντικών συμμάχων του, πολεμά την ίδια τη ζωή. Με την εγκληματική τους μηχανή και την πλήρη κάλυψη των ΗΠΑ και της Ε.Ε. ισοπεδώνουν γειτονιές, ξεριζώνουν οικογένειες και σκορπούν παντού τον θάνατο. Και τώρα χρησιμοποιούν ως όπλο το πιο ύπουλο, το πιο αργό, το πιο βασανιστικό: την πείνα για να τσακίσει την αντίσταση, να υποτάξει τη θέληση και να λυγίσει την αξιοπρέπεια τους. Αυτή είναι μια μονόπλευρη σφαγή. Πρόκειται για ωμή βαρβαρότητα. Είναι γενοκτονία.
Επιβάλλουν ασφυκτικό αποκλεισμό στο ψωμί, στο νερό, στα φάρμακα. Καταδικάζουν σε λιμοκτονία κλείνοντας κάθε διέξοδο ζωής. Και δίπλα όλοι εμείς παρατηρητές, στεκόμαστε απαθείς ή ακόμη χειρότερα, πολλοί από εμάς κατηγορούν έναν λαό που τολμά να αγωνίζεται για την επιβίωσή του, για την ελευθερία του.
Πόσο αίμα χρειάζεται ακόμη για να ξυπνήσει η συνείδηση της ανθρωπότητας; Πόσοι θάνατοι πρέπει να μετρηθούν για να αποκτήσει η ζωή ξανά την αξία της;
Η Γάζα φλέγεται. Η Γάζα πεθαίνει. Οι άνθρωποι εκεί ουρλιάζουν, μα η φωνή τους χάνεται στο κενό. Και η ιστορία, ανήμπορη να αγνοήσει το έγκλημα, προσθέτει και άλλες σκοτεινές και μαύρες σελίδες στο βιβλίο της ντροπής μαζί με τις γενοκτονίες των Ποντίων, των Αρμενίων, των Εβραίων.
Γιατί η αλήθεια, όπως και το φως, δεν θα μένει για πάντα θαμμένη. Κάποια μέρα θα φωνάξει και θα λάμψει. Και τότε η ιστορία όλους εμάς θα μας καταγράψει ως τους πιο παθητικούς και αδρανείς ανθρώπους που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Γιατί εμείς είδαμε. Εμείς ξέραμε. Και αδιαφορήσαμε.