Λέγεται ότι ο χρόνος προσφέρει γνώση κι αυτή συνδέεται με την αλήθεια. Στις εκλογές του 2000 έχουμε μεγάλο δίλημμα: Σημίτης ή Καραμανλής; Σαν το εκκρεμές χτυπήσαμε απ’ τον έναν στον άλλο αν και ξέραμε πόσο άχρηστοι ήταν και οι δύο. Το αρχικό ένστικτο ειδικά για τον Κ.Κ. επαληθεύτηκε, αφού δεν είχε κανένα εφόδιο πλην του ονόματός του. Τα ονόματα δεν πολεμούν όπως σοφά έχει γράψει ο Μακρυγιάννης.
Αργότερα, το δίλημμα είναι Γιωργάκης ή Κώστας και απορρίπτουμε το Γιωργάκη. Η ανικανότητα του Κώστα απώθησε μοιραία το λαό προς τον Παπανδρέου τον Γ’.
Μας είχε διαφύγει τότε (γιατί;) ότι ο Georgakis είναι ο ορισμός της συμφοράς. Τα ονόματα δεν πολεμούν το ξέρουμε. Ωστόσο, ο Georgakis διόλου πτοημένος ή πληγωμένος, κερδίζει εκατομμύρια ανά τον κόσμο ως παγκόσμια πρωτοτυπία ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης (αν θέλουμε να το πούμε ευγενικά).
Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις δεν επιλέξαμε ηγέτη για τη χαρισματική του προσωπικότητα. Τον επιλέξαμε ως εναλλακτική στον όλεθρο, όμως κάθε φορά ακούγεται μόνο το γέλιο της καταστροφής.
Σήμερα το δίλημμα είναι Τσίπρας ή Αντώνης. Αν δεν ερχόταν η βαθιά κοινωνική κρίση ο Τσίπρας θα ήταν ακόμη στο 3% ίσως να μην ήταν ούτε βουλευτής. Κι όμως πάμε πάλι σαν τα πρόβατα στη σφαγή. Μας διαφεύγει ότι ο Τσίπρας ήταν μέτριος φοιτητής και αποτυχημένος επαγγελματίας. Ότι το βιογραφικό του βοά τίποτα παραπάνω από κομματικές δράσεις. Προφανώς και είναι αδίστακτος, μοιάζει πολύ στον Ανδρέα χωρίς να έχει την ιδιοφυΐα του. Πώς αυτός ο άνθρωπος θα κατατροπώσει τις αγορές εκεί όπου απέτυχαν μεγάλες πλούσιες χώρες;
Επανέρχεται το αρχικό ερώτημα. Ποιος θα τιμωρηθεί τελικά στο πρόσωπο του Αντώνη, διότι η εξουσία δεν χαρίζεται δοκιμαστικά και είναι πολύ σοβαρό θέμα. Σε παλαιότερο δίλημμα μεταξύ Βενιζέλου - Γούναρη προκρίθηκε ο δεύτερος. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεριζωθεί από τη Μικρασία ένας πανάρχαιος πολιτισμός 3.000 ετών. Ό,τι δεν κατάφεραν δεκάδες πανίσχυρων πολεμικών βαρβαρικών φυλών στην αρχαία Ιωνία, από τους Πέρσες μέχρι τους Τούρκους, το κατόρθωσαν μια και καλή οι Έλληνες ψηφοφόροι εκείνης της εποχής. Ύστερα εκτέλεσαν τον Γούναρη για να τον… «τιμωρήσουν» όμως η Ελλάδα είχε υποστεί ολοκαύτωμα και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Η αλήθεια έρχεται συνήθως καθυστερημένα και χωρίς ευκαιρία επανόρθωσης.
Για να στέκεται η Ελλάδα σήμερα… έτσι όπως στέκεται τέλος πάντων, έχουν χύσει το αίμα τους σε τουλάχιστον πέντε φονικότατους πολέμους πάνω από τρία εκατομμύρια Έλληνες. Είναι στ’ αλήθεια ο Τσίπρας η προσωπικότητα που αξίζει να διαχειριστεί το μέγεθος της θυσίας ή μήπως σε λίγο θα «τιμωρήσουμε» και αυτόν, ενώ θα βρισκόμαστε ακόμη πιο βαθειά στο χάος; Εκτός εάν όντως θέλουμε να διαπράξουμε το τελευταίο μας λάθος και η τραγωδία να κλείσει με τον τρόπο που επέλεξε η Μήδεια.