Η απώλεια τής Πόλης θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες τής Ελληνικής ιστορίας. Όμως οι λόγοι που θίγουν τα διάφορα θέματα ακόμα και αν υμνούν τη δύναμη και τα κατορθώματα των Μεγάλων, καταφεύγουν στην ήσυχη υπνηλία τής ηθικής.
Ωστόσο, άλλο είναι να ζη κανείς σαν λιοντάρι και διαφορετικό σαν κουνέλι! Γιατί όσο ζη θα πρέπει να γνωρίζει πως είναι άξιος της ζωής που ζη. Γιατί ο άξιος γίνεται μεγάλος όταν δίνει κατεύθυνση ακόμα και με το αίμα του... Αλλιώς αν περιμένει να μεγαλυνθεί σύμφωνα με τον ψαλμό τού Δαβίδ που μας λέει, “ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου και Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα”, τότε η συμφορά είναι αναπόφευκτη... γιατί χωρίς αγώνα εναντίον τών αρμάτων και των ίππων, είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει η τραγωδία· η οποία -δυστυχώς στην περίπτωσή μας- δεν αποφεύχθηκε, ούτε και με την μνημειώδη απάντηση τού Κ. Παλαιολόγου στον Μωάμεθ Β τον (επονομαζόμενο πορθητή), όταν με σθένος και απαράμιλλο θάρρος απάντησε: “το γαρ την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν εστίν ούτ’ άλλου των κατοικούντων ενταύθα· κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ού φεισόμεθα τής ζωής ημών”.
Όμως, όταν τα ήθη διαφθείρονται και η αποσύνθεση φτάνει στο ζενίθ, είναι η ιδανική στιγμή ξεφυτρώματος τών κάθε λογής τυράννων που έχουν δημιουργηθεί από την κολακεία και τη διαφθορά. Και “ η διαφθορά δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένας υβριστικός όρος των φθινοπώρων ενός λαού”.