Μεταξύ των χρησίμων βιβλίων που λαμβάνω κάθε Σάββατο από την «ΕΣΤΙΑ» είναι και ένα βιβλίο 159 σελίδων που περιγράφει τη ζωή του Νίκου Ζαχαριάδη του επί σειρά ετών Γραμματέα του ΚΚΕ. Έχω κατ’επανάληψη δηλώσει ότι δεν με ενδιαφέρει η πολιτική, ούτε τα άτομα που ασχολούνται με την πολιτική (οι πολιτικοί δηλαδή). Όμως από την άλλη μεριά, είναι αδιανόητο να μην ψηφίζομε, είναι αδιανόητο δηλαδή να μην εκφράζομε τη γνώμη μας ρίχνοντας την ψήφο μας για το ποιοι θα μας κυβερνήσουν, έστω για το περιορισμένο χρονικό διάστημα που καθορίζει η ψήφος μας!...
Με αυτό το πνεύμα διάβασα (όχι μελέτησα) αρκετά από το περιεχόμενο του βιβλίου του κ. Δημοσθένη Κούκουνα και επαναλαμβάνω το «γηράσκω αεί διδασκόμενος». Διαβάζοντας το βιβλίο έμαθα την περιπετειώδη (και όχι μόνο) ζωή του Νίκου Ζαχαριάδη έμαθα ότι τελικά δεν άντεξε κι έδωσε τέλος στη ζωή του. Αυτοκτόνησε δι’απαγχονισμού την 1η Αυγούστου του 1973 στο Σοργκούτ μια περιοχή (πόλη;) της Σοβιετικής Ένωσης που – ομολογώ – δεν ξέρω που πέφτει! Τα επανειλημμένα διαβήματά του (δι’άλληλογραφίας) στις τότε Ελληνικές Κυβερνήσεις, με αίτημα να επιστρέψει στην Ελλάδα και να δικαστεί για τα παραπτώματά του (τα εγκλήματά του, αν προτιμάτε) έπεφταν στο κενό, παρά το γεγονός ότι στην Καραμανλική Κυβέρνηση συμμετείχαν άνθρωποι με μυαλό, άνθρωποι νουνεχείς, όπως ο Υπουργός των Εξωτερικών κ. Ε. Αβέρωφ και ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κ. Παπακωνσταντίνου!...
Και όλα αυτά γίνονταν στις 15 Φεβρουαρίου 1962 (ημερομηνία που «έφυγε» το γράμμα του από τη Μόσχα και που κατέληγε με το «στερνόγραφο»: «Μετά από ένα μήνα θα αποταθώ στην Ελληνική Πρεσβεία της Μόσχας για να τους γνωρίσω την απάντησή σας».
Την ίδια κίνηση επανέλαβε και το Δεκέμβριο του 1963 όταν Πρωθυπουργός ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου. Και σ’αυτήν την περίπτωση, η ελληνική αντίδραση θα είναι η ίδια!...
«Ωστόσο», αντιγράφω, «αυτή η επιστολή ήταν η αφορμή μιας σειράς διώξεων του Ζαχαριάδη από τις Σοβιετικές αρχές, οι οποίες θα τον οδηγούσαν στο Σοργκούτ, ακόμη χειρότερα. Εκεί η απομόνωσή του ήταν πλέον απόλυτη. Και εκεί θα βρει το τραγικό τέλος του.
Αυτοκτόνησε δι’απαγχονισμού την 1η Αυγούστου 1973. Στην Ελλάδα μόλις είχε διεξαχθεί δημοψήφισμα που εγκαθιστούσε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο ως Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, ο Σπύρος Μαρκεζίνης συζητούσε μαζί του την "πολιτικοποίηση" της δικτατορίας και τρεις μήνες αργότερα θα έφθανε στο ζενίθ του η εξέγερση του Πολυτεχνείου!...
Έναν ακριβώς χρόνο μετά το ΚΚΕ περνούσε στη νομιμότητα με ηγέτη του τον Χαρίλαο Φλωράκη, ο οποίος ποτέ δεν εξέφρασε έλλειψη σεβασμού προς τον άλλοτε προκάτοχό του, τον Νίκο Ζαχαριάδη.»
Σταματώντας την αντιγραφή, όπως γράφω και πιο πάνω ο κ. Δημοσθένης Κούκουνας προσπαθεί μέσα στις 159 σελίδες του βιβλίου του να περιγράψει τη ζωή και τις περιπέτειες του Νίκου Ζαχαριάδη και – νομίζω – ότι το έχει καταφέρει αρκετά καλά. Εγώ δεν έχω τίποτα να προσθέσω, όμως – και απευθύνομαι σε όλους τους αναγνώστες, αρσενικούς και θηλυκούς – υπάρχουν κάποιοι όροι και κάποιες λέξεις, άγνωστες για μένα και παρακαλώ αν κάποιος (ή κάποια) γνωρίζει τι σημαίνει π.χ. η λέξη «λικβινταρισμός», διότι ούτε στο Λεξικό του Μπαμπινιώτη βρήκα τη σημασία αυτής της λέξεως!
Αγαπητοί Αναγνώστες,
Σας κούρασα πολύ σήμερα, όμως (αχ, αυτό το όμως) σας υπενθυμίζω ότι συμφέρει σε κάποιους, είτε να «τρωγόμαστε» μεταξύ μας, είτε να «τρωγόμαστε» με κάποιους άλλους, π.χ. τους… γείτονές μας τους Τούρκους! Και εμείς, και αυτοί (ένα μεγάλο ποσοστό των λαών μας), δεν έχουν ούτε φαγητό να φάνε, κι όμως οι εξοπλισμοί πάνε σύννεφο (αναγκαίο κακό: «Αν θέλεις την Ειρήνη, προετοιμάσου για τον Πόλεμο»)!
Αγαπητοί Αναγνώστες,
Σας χαιρετώ ευχόμενος «Ειρήνη ημίν και υμίν»! Καλή ξεκούραση!
Με ΑΓΑΠΗ,
Αναστ. Ι. Τριπολίτης
Ιατρός