Είναι Κυριακή και μόλις έχω γυρίσει από την εκκλησία. Ακόμη στα αυτιά μου ακούγονται οι ψαλμωδίες και στα μάτια μου φαίνονται οι πρόσφατες εικόνες από τη Θεία Λειτουργία!...
Στην εκκλησία μας λοιπόν υπάρχουν 4 (τέσσερις) ιερείς εκ των οποίων ο ένας λείπει συχνά λόγω νόσου. Σήμερα ήταν 5 (πέντε) διότι μετείχαν και δύο ιερείς εξ Αμερικής, ο γιος και ο γαμπρός του πατρός Παναγιώτη (έλειπε πάλι ο π. Μ.). Βλέποντας και ακούγοντας τους εξ Αμερικής, λοιπόν, ιερείς, το μυαλό μου γύρισε αρκετά χρόνια πίσω, όταν από το Νοσοκομείο Hammersmith του Λονδίνου όπου υπηρετούσα επί 4ετία σχεδόν, βρέθηκα στο βορειοδυτικό άκρο της Αμερικής, στη Βρετανική Κολομβία και συγκεκριμένα στο Σηάτλ, στο Πανεπιστήμιο Γεώργιος Ουάσινγκτον. Το Σηάτλ λοιπόν είχε δύο ορθόδοξες ενορίες, την Παναγίτσα και τον Άγιο Δημήτριο. Εγώ, ο χώρος όπου ζούσα, που μου είχε παραχωρήσει το Πανεπιστήμιο, ευρίσκετο πλησίον της Παναγίτσας, και εκκλησιαζόμουν στην Παναγίτσα, όπου ιερεύς ήταν ο Πατήρ… Όμηρος και εκτελούσα χρέη… βοηθού ψάλτου!...
Ξέχασα να γράψω ότι όταν πήγα στην Αμερική ήμουν ήδη Γενικός Χειρουργός και Αγγειοχειρουργός, Πανεπιστημιακός στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είχα… όρεξη για μετεκπαίδευση στους υπερήχους. Πράγματι, από το Σηάτλ μετέφερα στην Ελλάδα το B-mode scan (Β΄ υπερηχοτομογραφία) το οποίο κάποιοι, και για κάποιους λόγους που εγώ δεν κατάλαβα ποτέ, το ονόμασα «Τρίπλεξ».
Αλλά για να επανέλθομε στο Σηάτλ και τον τίτλο του κειμένου, ο Παπά-Όμηρος (Father Homer) με καταγωγή – αν θυμάμαι καλώς – από τα Επτάνησα, ερχόμενος να κάνει διακοπές και μερικά θαλάσσια μπάνια, βρέθηκε πνιγμένος στη θάλασσα του χωριού του(;) από κάποιους συγχωριανούς του! Η νεκροψία-νεκροτομή έδειξε «θάνατος εξ ανακοπής»!
Και πάμε στο έτερο ήμισυ του τίτλου, «ο φίλος μου ο Τούρκος»! Είναι ένα θέμα για το οποίο σας έχω απασχολήσει ξανά.
Όπως έχω ξαναγράψει, καλοί και κακοί υπάρχουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Έτσι και Τούρκοι υπάρχουν αρκετοί καλοί, όπως και Έλληνες αρκετοί κακοί!... Βέβαια αυτή την εποχή έτυχε να κυβερνά τους Τούρκους και την Τουρκία κάποιος ο οποίος είναι ψυχοπαθής. Πάσχει από μια νόσο που ονομάζεται «Σύνδρομο της Ύβρεως»[1]. Σ’αυτό το σύνδρομο έχω αναφερθεί δύο-τρεις φορές και… περιέργως ζω ακόμα (χωρίς να έχει γίνει κάποια απόπειρα εναντίον μου).
Για να επανέλθω όμως στο κείμενό μου, έχω βοηθήσει αρκετό κόσμο, είτε ως γιατρός, είτε ως άτομο, όμως κάποιος που το θυμόταν επί 30-40 χρόνια είναι (ήταν;) ο φίλος μου ο Τούρκος Α.Ε. (πλήρη στοιχεία διαθέσιμα σε όποιον μου τα ζητήσει), ο οποίος όπως έχω ξαναγράψει έχει ονομάσει και το γιο του Αιγαία!
Για να μη σας κουράζω όμως, αγαπητοί αναγνώστες μου, με τα ίδια και τα ίδια[2], κλείνω, προτρέποντάς σας να προσπαθήσετε να βρείτε πόσα παιδιά στην Ελλάδα είναι βαπτισμένα με το όνομα ΟΜΗΡΟΣ και πόσα διαφημιστικά έντυπα που ενδιαφέρουν τον τουρισμό αναφέρουν το όνομά του, εν αντιθέσει βέβαια με τους Τούρκους που έχουν αρκετούς… Ομήρους (Ομέρ, Ομέρ, Ομέρ). Εγώ θα απαντήσω και σε ένα ακόμη ερώτημα που «τριβελίζει» το μυαλό μας: «Υπάρχει και Άγιος Όμηρος»; Και όμως υπάρχει! Ιδού το βιογραφικό του:
Ο Άγιος λοιπόν ΟΜΗΡΟΣ μαρτύρησε με άλλους 39 (τριάντα εννέα) Αγίους Μάρτυρες το έτος 250 μ.Χ., επί παντοδυναμίας του Αυτοκράτορα Δεκίου (249-251 μ.Χ.) και ηγεμόνος Φουρτουνιανού, στην Καρθαγένη της Αφρικής! Τα ονόματά τους είναι: Αλέξανδρος, Ανάξαρχος, Αναξιμένης, Αριστείδης, Δημάρατος, Δημοκλής, Δημοσθένης, Διονύσιος, Επαμεινώνδας, Ετεοκλής, Ζήνων, Ηλίας (σ.σ. όχι βέβαια ο γνωστός μας Άγιος Ηλίας), Ηρακλής, Ησαΐας, Ηφαιστίων, Θεμιστοκλής, Θεόφραστος, Θησεύς, Θωμάς, Ισοκράτης, Λουκάς, Μακάριος, Μιλτιάδης, Μνήσαρχος, Ξενοφών, ΟΜΗΡΟΣ, Παρμενίων, Πελοπίδας, Περικλής, Πίνδαρος, Πολύβιος, Πολύνικος, Προμηθεύς, Σοφοκλής, Σωκράτης, Τιμόθεος, Τίτος, Φιλοποίμην, Φωκίων και Χρόνιος! Οι Άγιοι συνελήφθησαν, επειδή ήταν Χριστιανοί και μετά από πολλά και διάφορα βασανιστήρια, τελικώς αποκεφαλίσθηκαν!... Η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη τους και στις 28 Οκτωβρίου.
Αγαπητοί Αναγνώστες,
Αν κάποιος από εσάς γνωρίζει (ή μάθει) κάτι περισσότερο για τη ζωή, το έργο και το θάνατο του Αγίου Ομήρου, τον παρακαλώ να μου το ανακοινώσει κι εμένα! Τα στοιχεία μου είναι γνωστά, ξέρει που θα με βρει!...
Κατά τα άλλα, η εντύπωσή μου είναι ότι οι Τούρκοι θυμούνται και υμνούν τον Όμηρο, περισσότερο από εμάς τους Έλληνες. Και μην ξεχνάτε ότι η Τροία υπήρξε στη… Μικρά Ασία, όχι βέβαια ότι υπήρχαν Τούρκοι εκεί, διότι ως γνωστόν οι Τούρκοι «φάνηκαν» αιώνες μετά!...
Αλλά, σας αφήνω διότι παραμέλησα το γείτονά μου τον Όμηρο! Διότι μην ξεχνάτε, ΟΜΗΡΟΥΠΟΛΗ στη ΧΙΟ (ο παλιός Βροντάδος), ΟΜΗΡΟΥΠΟΛΗ και στην ΑΛΑΣΚΑ (κοντά στο Σηάτλ).
Υ.Γ.: Το άρθρο μου αυτό το αφιερώνω στην Οικογένεια Τουρίκη που με βοήθησαν στο Σηάτλ σαν να ήμουν συγγενής τους! Εύχομαι να είναι καλά!...
[1] Έχω ξαναγράψει γι’αυτό το σύνδρομο δύο-τρεις φορές. Σε απλά Ελληνικά «κάποιος που έχει καβαλήσει το καλάμι». Έχω ξαναγράψει ότι περιμένω κάποια μήνυση (όχι βέβαια κάποια σφαίρα πισώπλατα), αλλά πού;
[2] Ο φίλος μου ο Τούρκος, γυρίζοντας στην πατρίδα του, έγινε Κοσμήτωρ του Πανεπιστημίου των Αδάνων!...