Μια ευχάριστη – ακόμα – ανάμνηση, ένα συγκινητικό «φακελάκι»
Παραμονές Πάσχα, και συγκεκριμένα Πέμπτη πριν τη Μεγάλη Πέμπτη. Εδώ και 36 χρόνια (από τον Φεβρουάριο του 1981) συνηθίζω και περνάω ΟΛΕΣ τις Πέμπτες μου στο «Δρομοκαΐτειο» (κάθε δεύτερη Πέμπτη έχομε σύγκληση του Δ.Σ. του Ιδρύματος, στο οποίο υπήρξα Πρόεδρος και Αντιπρόεδρος επί 11 χρόνια).
Σήμερα λοιπόν (05-04-2017), κάνοντας τη συνήθη βόλτα μου και μπαίνοντας στον «Ξενώνα 58 ατόμων» (έργο ΕΟΚ-Γεωργίου Γεννηματά επί προεδρίας μου) συνέπεσε οι μεν ασθενείς[1] να έχουν αρχίσει να τρώνε το μεσημεριανό τους φαγητό, το δε προσωπικό να βρίσκεται πλησίον τους και να τους βοηθάει! Εγώ, ψελλίζοντας αυτό που λένε στο χωριό μου όταν πάμε κάπου και τρώνε, «με αγαπάει η πεθερά μου», ετοιμάστηκα να φύγω ζητώντας ταυτοχρόνως και συγνώμη από το προσωπικό για την ανωμαλία που προκάλεσα, δεν πρόλαβα όμως. Χαρούμενες φωνές ακούστηκαν από διάφορες πλευρές του χώρου[2] που οι ασθενείς έτρωγαν: «ο Πρόεδρος, ο Πρόεδρος», και αμέσως με περικύκλωσαν χαμογελαστές φάτσες, ανδρικές και γυναικείες (το τμήμα είναι μικτό) προσπαθώντας να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους, ένας δε μου λέει μεγαλοφώνως: «…Και χρόνια μας πολλά! Τάσος εσείς, Τάσος κι εγώ»!
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εφαρμογή της «Ψυχιατρικής Μεταρρύθμισης» (ο Θεός ας αναπαύσει τον Γιώργο Γεννηματά, τον θυμάται κανένας να ανάβει ένα κεράκι στη μνήμη του;) και βλέπομε σήμερα να αποδίδει καρπούς!...
Εγώ, έφυγα γρήγορα διότι από τα βουρκωμένα μάτια μου άρχισαν να πέφτουν δάκρυα!...
Καλή Ανάσταση, με ΑΓΑΠΗ,
Υ.Γ.: Είναι περιττό να ξαναγράψω ότι «το ευχαριστώ και το χαμόγελο είναι αγαθά εν ανεπαρκεία»!