…Και ξεκινάμε ως συνήθως από τον Γ. Μπαμπινιώτη.
Συνδικαλισμός λοιπόν είναι: «Το σύνολο των ατόμων[1] που ανήκουν σε συνδικάτα και η συλλογική δράση που αναπτύσσουν: εργατικός, φοιτητικός κλπ.». Επειδή όμως δεν με ικανοποίησε ο πιο πάνω ορισμός, προχωρώ: Συνδικάτο είναι: «Η οργάνωση ατόμων που ασχολούνται στον ίδιο τομέα παραγωγής, η οποία αποσκοπεί στη διεκδίκηση και προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων (αγροτικό, εργατοϋπαλληλικό κλπ.)». Αθλητισμός αντιστοίχως, ως γνωστόν είναι: «Το σύνολο των οργανωμένων αθλητικών δραστηριοτήτων (ερασιτεχνικός, επαγγελματικός κλπ.)».
Και βέβαια, αγαπητοί Αναγνώστες, θα διερωτάστε, «τι σχέση έχει ο συνδικαλισμός με τον αθλητισμό;» Και όμως έχει. Και εξηγώ αμέσως.
Όπως ήδη είπαμε, υπάρχει ο «επαγγελματικός αθλητισμός», δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που έχουν εγκαταλείψει τις πατρίδες τους, τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, πολλές φορές ασχολούμενοι με τον «αθλητισμό» υπό την ευρεία έννοια του όρου, δηλαδή βγάζοντας ένα «τίμιο» (συνήθως) μεροκάματα!... Βέβαια, λογικά πρέπει να υπάρχουν κάποιοι κανόνες, οι οποίοι υπάρχουν αλλά εγώ δεν τους γνωρίζω.
Βλέπω π.χ. την ομάδα μου τον Ολυμπιακό να παίζει και ψάχνω να βρω στους συμμετέχοντες αθλητές (ποδοσφαιριστές, μπασκετμπολίστες κλπ.) κάποιον Έλληνα και με το ζόρι βρίσκω (αν βρω) έναν-δυό!... Βέβαια ένας από τους γιους μου (έχω τρεις, γεροί να είναι) μου εξηγεί ότι επιτρέπεται η συμμετοχή Ευρωπαίων παικτών (όσοι και να είναι;). Εγώ που δεν τα καταλαβαίνω αυτά, διότι δεν είμαι ούτε πολιτικός, ούτε συνδικαλιστής, απλώς σκέπτομαι ότι κάποια ελληνικά χρήματα (χρήματα που προορίζονταν για ελληνική οικογένεια) πηγαίνουν σε ξένους, και βέβαια «όταν διψά ο κήπος σου δεν ποτίζεις τον κήπο του γείτονα».
Τελειώνοντας αγαπητοί μου[2], ζητώ συγνώμη αν ενσπείρω «καινά δαιμόνια», έχοντας όμως δύο από τα τέσσερα παιδιά μου άνεργα και μάλιστα με σπουδές πανεπιστημιακού επιπέδου, σκέπτομαι πόσα λάθη έχομε κάνει με το να γεμίζομε την Ελλάδα αλλοδαπούς, να τους δίνομε δουλειά και να μη βρίσκουν δουλειά τα δικά μας παιδιά!...
Ζητώ συγνώμη αν παραφέρθηκα αλλά «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται»!...