Εδώ και μερικά χρόνια μένοντας σε μια συνοικία της πόλις της Χίου, πολλές φορές συναντούσα ένα νεαρό παιδί ήσυχο, συμπαθητικό αλλά με κινητικά προβλήματα, να βαδίζει με δυσκολία προς διάφορες κατευθύνσεις, προφανώς είναι κάτοικος της συνοικίας, τον οποίο δεν γνωρίζω προσωπικά.
Χθές το απόγευμα κατεβαίνοντας με τη σύζυγο προς τη παραλία και σε εκατό μέτρα από το σπίτι που μένω, βλέπω αυτό το νεαρό να είναι κάτω στο δρόμο μισολιπόθυμος πίσω από ένα αυτοκίνητο, καθιστός ο μισός κάτωκ αι άλλος μισός υποβασταζόμενος από το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου. Πλησίασα τον σήκωσα λίγο καθιστό βαστώντας το κεφάλι του στους ώμους μου και ήλθαν και άλλοι γείτονες για βοήθεια. Καλέσαμε το ΕΚΑΒ το οποίο ήλθε σε λίγο και τον πήρε.
Ο νεαρός από τα μισόλογά του που μας έλεγε, βάδιζε προς το σπίτι του, στο οποία θα ήταν μόνος γιατί η μητέρα του εργαζόταν και στο σημείο αυτό που τον βρήκαμε έπαθε κρίση και έπεσε.
Οση διάρκεια κρατούσα το κεφάλι του στους ώμους μου, μισολιπόθυμος να πώ την αλήθεια, με συγκλόνισε λίγο, όχι τόσο σαν σόκ γιατί μου έχει ξανατύχει, αλλά τον λυπήθηκα γιατί δεν ήταν ένα απλό λιποθυμικό επεισόδιο, ήταν ένα παιδί με κινητικά προβλήματα πού πάλευε, όπως πιστεύω θα πάλευε και κάθε μέρα να πάει σπίτι του και στη μέση της διαδρομής έπαθε κρίση και έπεσε.
Δηλαδή τον παρομοίωσα εκεί την ώρα σαν τον εσταυρωμένο που βαδίζει προς το γολγοθά του κάθε μέρα, σηκώνοντας το σταυρό του προβλήματος του και στη μέση δεν άντεξε και έπεσε.
Ενώ εμείς χωρίς κινητικά προβλήματα βαδίζομε προς τη βόλτα μας και γενικά τη κανονικότητά μας, σίγουροι, ήρεμοι με αυτοπεποίθηση και δεδομένη την αρτιότητά μας.
Πάμε στην εκκλησία (όσοι πάμε) πάμε καμιά φορά μερικοί στο Αγιο όρος, άλλοι παίρνουν τα βουνά και ψάχνουμε τον εσταυρωμένο, την σωτηρία της ψυχής μας, το νόημα της ζωής, την αυτογνωσία μας και ότι άλλο θέλει να βρεί ο καθένας μας.
Μήπως όμως ο εσταυρωμένος βρίσκεται στον δρόμο μας και δεν το βλέπουμε; Μήπως υπάρχουν και άλλοι σταυροί που σηκώνουν και άλλοι γείτονες ή φίλοι μας και δεν το ξέρουμε; Μήπως την αυτογνωσία μας πρέπει να την κάνουμε ζώντας μέσα στο κοινωνικό μας περιβάλλον και όχι μόνο στα βουνά και στις εκκλησίες;
Ο Εσταυρωμένος και οι διάφοροι σταυροί που κουβαλούν κάποιοι από τους συνανθρώπους μας υπάρχουν για να τους βλέπουν και κάποιοι αδιάφοροι από εμάς μήπως ξυπνήσει απλά και το ανθρώπινο συναίσθημα για να μη το αναλύσουμε από θρησκευτικής πλευράς περί κολάσεως και παραδείσου.
Το δια ταύτα, που λέει και ο λαός, αυτά τα παραδείγματα και άλλα χειρότερα φυσικά υπάρχουν για να μας θυμίζουν κάποια πράγματα προκειμένου να γίνουμε καλύτεροι.
Τον κόσμο δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε, μπορούμε όμως τον εαυτό μας.
Χίος, 30-8-2025 Οθων Π. Τρέμης