Ξύπνησα κι είμαι, όπως λένε οι νέοι μας, «φτιαγμένη»...
Τόσο ωραία μέρα, με λαμπερό ήλιο, καθαρή ατμόσφαιρα και στη διάθεσή μου ώρες αργίας πολλές - συνταξιούχος γαρ- για να τις κάνω ότι θέλω και μπορώ βέβαια και να τις χαρώ μ’ όσους τρόπους ξέρω σε σχέση με την εποχή και τη φύση...
Κι όμως, όπως είπε ο Σιμωνίδης ο Κείος που έζησε το 556-468 π.Χ. «ανάγκα και θεοί πείθονται». Κι εγώ- που καν θεός δεν είμαι - το βιώνω ακόμα και σήμερα το θέλοντας και μη, υποκύπτοντας σε ανάγκες και πειθόμενη από υποχρεώσεις , με αποτέλεσμα, από την πόρτα μου να μην μπορώ να βγω παρά μόνο για να πάω στις τράπεζες να πληρώσω χρέη – φόρους, τόκους, δόσεις και τα παρεμφερή, όσα εγώ δεν δημιούργησα αλλά το ένα επαυξάνει το άλλο- και στα μάρκετς για να αγοράσω προϊόντα που επ’ ουδενί δεν αντιπροσωπεύουν ουσιαστικά και πρακτικά την αξία τους σε ποιότητα και πληρότητα κι έτσι ποτέ χορτασμένα τα ντουλάπια μου να μην είναι και το ψυγείο μου να νοσταλγεί εποχές αλλοτινές βογκώντας.
Μετά, κουρασμένη από αναμονές σε ατελείωτες ουρές κι εξουθενωμένη από παρόμοιους εξευτελισμούς κι από απερίγραπτες συμπεριφορές στους δρόμους, στις στάσεις, στις δημόσιες υπηρεσίες αλλά και στις ιδιωτικές συναλλαγές από υπαλλήλους, πωλητές και αγοραστές, από πεζούς και εποχούμενους και γενικά από συνανθρώπους που μου μοιάζουν στα άγχη και την απελπισιά παραδέρνοντας ανάμεσα στην ανεπάρκεια και την ανασφάλειά τους, τρέχοντας κι εγώ σαν αυτούς, γυρίζω να κλειστώ στο καβούκι μου και στη φτώχεια μου, έχοντας μόνο τρόπο διασκέδασης την παραπλανητική ενημέρωση και τις φτηνές εκπομπές της τηλεόρασης, μέσω των οποίων, συστηματικά και ασύστολα κερδοσκοπούν εις βάρος μου οι πάντες κι από παντού, ενισχύοντας τα παρακλάδια των ομίλων τους- βλέπε τηλεφωνίες, εταιρείες διαφήμισης, διαδικτυακές πωλήσεις κ.λ.π.- σφυγμομετρώντας και κλέβοντας συγχρόνως τις απόψεις μου, τις επιθυμίες και τις προθέσεις μου, προκαλώντας με να τηλεφωνώ και να τζογάρω συνεχώς, υποσχόμενοι μου να κερδίσω όσα δεν μπορώ πια μήτε να ονειρευτώ, πόσο δε μάλλον να αποκτήσω και να χαρώ αφ’ εαυτού μου.
Στη συνέχεια, καταφεύγοντας στον ιστό με τα πολυκλαδικά του εργαλεία, όσα επονομάζονται ευφήμως Μέσα Κοινωνικής Επικοινωνίας και Δικτύωσης, πριν το καταλάβω κι όταν πια έχω συστηματοποιηθεί κι εγώ, είμαι πάλι στα ίδια αδηφάγα χέρια της παγκοσμοποιημένης εκμετάλλευσης που με αποξενώνει από τα δικά μου θέλω κι από τα όσα σχεδίαζα να ζήσω σαν άτομο και ξεχωριστή οντότητα κι αυτοί με πειθαναγκάζουν να τα ξεχάσω και να τ’ απαρνηθώ, αφού άλλα κεντρίσματα κι άλλα ενδιαφέροντα δεν μπορώ να απαιτώ λόγω οικονομικής μου αδυναμίας, με αποτέλεσμα να αρκούμαι και ν’ αφήνομαι στο εικονικό ανούσιο παιχνίδι των ανύπαρκτων σχέσεων, χωρίς να συνειδητοποιώ την απώλεια της αυτοδιαχείρισης της ζωής μου που έχει απαξιωθεί και απομυζάτε κι αυτή από το σύστημα το αδηφάγο.
Στην καλλίτερη περίπτωση, καταφεύγω στα πολυδιαβασμένα μου βιβλία, που να τα ανανεώσω δεν δύναμαι, μια κι η τσέπη μου η άδεια πια δεν το επιτρέπει, τα οποία, ευτυχώς, έχουν ακόμη κάποιο κρυμμένο μυστικό στις τριμμένες τους σελίδες να μου αποκαλύψουν κι ένα άρωμα από γιασεμί και γαρδένια παλιάς αγάπης κι ενός αιώνιου έρωτα, για να μου τραγουδήσει της ζωής μου τις αναμνήσεις σε στίχους μελοποιημένους από την αγέραστη ελπίδα που μου δίδαξε την αντοχή.
Όμως, καμιά χαρά κι ικανοποίηση δεν παίρνω απ’ όλα τα προηγούμενα πια και γι αυτό «φτιάχτηκα» πρωί-πρωί κι είπα κι εσάς να «φτιάξω», μήπως κι ανακουφιστώ.
Γιατί, χαρά θα μου ‘δινε, ας πούμε, η βόλτα κι ένας καφές σε μια πολυσύχναστη πλατεία με φίλες ή μια μικρή φυγή στην εξοχή με το αυτοκίνητάκι μου το δύστυχο, που αλίμονό μου, ρουφά τη βενζίνη σαν τρελό, λόγω ηλικίας, όσο εγώ τα χάπια της πίεσης και συντηρείται το αμετανόητο με ανταλλακτικά και φόρους. Πώς ν’ αντικαταστήσω, βρε αδερφέ, μια εκδρομή με φίλους για την οποία τα εισιτήρια και τα έξοδα διαμονής δεν υπάρχουν πια στην άκρη ή μια καλή θεατρική παράσταση, μια βραδιά σε παραλιακό ουζερί, μια βραδινή ανάσα σ’ ένα καλοκαιρινό σινεμά κι άλλες τέτοιες αδύνατες για μένα αδυναμίες, τις οποίες ασφαλώς είχατε κι εσείς κάποτε και τώρα τις ξεχάσατε;
ΜΗΠΩΣ ΕΧΕΤΕ ΚΑΜΙΑ ΚΑΛΛΙΤΕΡΗ ΙΔΕΑ;