Η σχεδιαζόμενη κατάργηση του 8ώρου με άλλες εναλλακτικές λύσεις, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι «ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλή του». Γιατί, ανέκαθεν, η λεγόμενη Δεξιά με τις φιλελεύθερες, υποτίθεται, πολιτικές της, εξυπηρετούσε το κεφάλαιο. Μια αλήθεια, βέβαια, είναι ότι η Δεξιά ή η Κεντροδεξιά στην Ελλάδα δεν είναι εκείνη του παρελθόντος, μετεμφυλιακά, προδικτατορικά και λίγο μεταδικτατορικά. Εκσυγχρονίστηκε, σε ένα βαθμό, γιατί δεν την «έπαιρνε» αλλά, όπως φαίνεται, δεν ξέχασε και τι αντιπροσωπεύει, όποτε της δίνεται η ευκαιρία…
Και έρχεται τώρα να καταργήσει το οκτάωρο με δεκάωρο και να το ανταλλάξει με ρεπό και τα συμπαρομαρτούντα τους. Και, ακόμη, ο Υπουργός ισχυρίζεται ότι το 10ωρο δεν θα είναι υποχρεωτικό αλλά εθελοντικό… Ποιος όμως εργαζόμενος θα αρνηθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες του, όταν το ζητήσει ο εργοδότης του; Λέτε και ζούμε σε έναν κόσμο ηθικό, αγγελικά πλασμένο. Με δεδομένη την ανεργία, ξέρετε τι θα του πει; Αγαπητέ μου ξέρεις πόσοι περιμένουν απέξω να πιάσουν δουλειά; Και ας μη μας πει ο Υπουργός πως είναι εξασφαλισμένος ο αρνητής εργαζόμενος, γιατί στη χώρα μας η παρατυπία και η παρανομία δίνουν και παίρνουν…
Αντί λοιπόν να έχουμε μείωση των ωρών εργασίας έχουμε αύξηση. Και μάλιστα σε ένα δικαίωμα που εξασφαλίστηκε με θυσίες και αγώνες για να μη δουλεύουν οι άνθρωποι από ήλιο ως ήλιο. Ένα δικαίωμα που χρονολογείται από το 1919, άσχετα ότι ενδιάμεσα έχει καταστρατηγηθεί ουκ ολίγες φορές. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε… Και όσον αφορά το 8ωρο και όσον αφορά τους μισθούς που έχουν φτάσει τον πάτο…
Η καθιέρωση του 8ώρου έγινε στην Ισπανία το 1919 μετά από επανειλημμένες δυναμικές απεργίες. Ήταν τον καιρό εκείνο που οι εργαζόμενοι δεν βολεύονταν με λιγότερο ουρανό. Και ακολούθησαν, βέβαια, και άλλοι αγώνες και άλλες θυσίες για να έχουμε τα σημερινά κεκτημένα, τα οποία όμως κινδυνεύουν με αφανισμό και με την αδιαφορία μας…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
