Έγραφα τις προάλλες για παιδιά - αγγέλους αλλά είναι πολλά, τελικά, και μπράβο τους και πού να τα ξέρω όλα να τα προβάλλω. Ξαναθυμήθηκα αυτό που είχα γράψει τον Νοέμβρη του 2013 για μια παρόμοια περίπτωση:
«Η 90χρονη γερόντισσα ήταν ξαπλωμένη στο νοσοκομειακό κρεβάτι με κλειστά τα μάτια… Ένα σωληνάκι έφευγε από τη μύτη της και μια μάσκα οξυγόνου κάλυπτε το στόμα και τη μύτη της… Και, βέβαια, ο απαραίτητος ορός στο αριστερό χέρι της. Κάποια στιγμή άνοιξε τα κουρασμένα μάτια της… Ο γιος της, άγρυπνος άγγελος, έσκυψε πάνω της. Οι ματιές τους συναντήθηκαν και «έλεγαν» πολλά. Έβαλε το χέρι του στο γερασμένο άσπρο κεφάλι και το χάιδεψε… Ένα χάδι αγαπησιάρικο και στοργικό, ένα χάδι λατρευτικό… Η γερόντισσα προσπάθησε να ανοίξει το στόμα της και να πει κάτι, αλλά δεν τα κατάφερε… Της είπε όμως ο γιος… «Εγώ είμαι, ο Παντελής, ησύχασε, μη στενοχωριέσαι, όλα θα περάσουν». Η μάννα έδειξε να ησυχάζει και μετά από λίγο έκλεισε και πάλι τα μάτια της και έπεσε σε λήθαργο. Λέτε και ξύπνησε γι' αυτό το χάδι και ήταν αυτά τα λόγια που ήθελε να ακούσει… Καθόμουν δίπλα στον αγαπητό και καλό φίλο μου και βλέποντας τη σκηνή συγκινήθηκα τόσο, που με κόπο συγκράτησα ένα δάκρυ που ανέβηκε στα μάτια μου…
Με συγκίνησε το χάδι και τα λόγια αγάπης του Παντελή που με ιδιαίτερη ευαισθησία βάλθηκε να παρηγορήσει τη μάννα, τη μία και μοναδική, που βρέθηκε στην πιο κρίσιμη κατάσταση της 90χρονης ζωής της. Ένα χάδι που για τη μάννα μπορεί να ήταν σαν να της χάριζε τον κόσμο όλο. Μια απλή κίνηση, ένα άπλωμα του χεριού, ένας λόγος. Από το παιδί στη μάννα. Από το γιο που, άγρυπνος φρουρός, ξενυχτούσε πάνω από το κρεβάτι, καθώς και η μάννα, μια φορά κι έναν καιρό, ξαγρυπνούσε πάνω από το δικό του. Και του έδινε τα δικά της χάδια. Και να που ήρθε η στιγμή να της δώσει κι εκείνος το δικό του. Ένα χάδι γλυκό. Αγγελικό. Τυχερές οι μαννάδες που έχουν τέτοιους γιους και κόρες…»
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Παντελής Μουχλής.
