
Η άρση των περιοριστικών μέτρων εξ αιτίας του κορωνοϊού είχε ως αποτέλεσμα, άσχετα από τους όποιους κινδύνους εγκυμονούνται ακόμα, να πάρουμε τα πάνω μας. Με λίγα λόγια μας αμολύσανε και όπου λωλού το πεις…
Το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι την περασμένη βδομάδα με αφορμή δύο θεατρικές παραστάσεις… Η μία στο Ομήρειο και η άλλη στην αυλή του Άγιου Γιώργη Καρφά. Η πρώτη από τον Μ.Ε.Ο.Θ και η δεύτερη από τους Θεατροποιούς…
Προσωπικά είχα ξεχάσει από πότε είχα να πάω στο Ομήρειο. Πρέπει να ήταν πάνω από δύο χρόνια. Με λίγα λόγια από την έναρξη της πανδημίας… Αρχικά, βέβαια, δεν γινόταν καμιά εκδήλωση αλλά τον τελευταίο χρόνο όλο και κάποια υπήρχε. Ο φόβος όμως φυλάει τα έρμα και, όπως εγώ έτσι και πολλοί άλλοι, πιστεύω απέφευγαν όχι μόνο το Ομήρειο αλλά και όλους τους κλειστούς χώρους.
Είχαμε τρομοκρατηθεί και με την αύξηση των κρουσμάτων και παραμέναμε «κλεισμένοι» στα σπίτια μας, όσοι τουλάχιστον δεν είχαμε εξωτερικές δουλειές και περιοριζόμασταν στις απολύτως αναγκαίες και απαραίτητες εξόδους… Κυρίως για γιατρούς, σούπερ μάρκετ και φαρμακεία. Και η αλήθεια είναι πως είχαμε αρχίσει να φρικάρουμε, αφού στις όποιες εξόδους μας ήταν απαραίτητη και η μάσκα. Και ευτυχώς που ανακαλύφτηκαν και μάσκες που ήταν πιο προσιτές σε όλους μας, γιατί με τις αρχικές η ταλαιπωρία μας ήταν μεγάλη…
Έτσι με την άρση των μέτρων αρχίσαμε να βγαίνουμε έξω πιο ελεύθερα, ας το πούμε έτσι. Όχι βέβαια πως δεν καιροφυλακτεί ο τρισκατάρατος αλλά είχαμε τόσο πολύ κουραστεί που δεχτήκαμε με ανακούφιση τη σχετική παύση της κατάστασης πολιορκίας. Βλέπετε δυο χρόνια δεν ήταν και λίγα, άσχετα ότι πολλοί από εμάς δεν ήμασταν τόσο πειθαρχημένοι και υπάκουοι… Όμως έτσι κι αλλιώς ο καθένας όπως στρώσει κοιμάται…
Φτάνοντας λοιπόν στο Ομήρειο να παρακολουθήσω την παράσταση «Φακές και Χαβιάρι» η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν είδα την αίθουσα θεάτρου γεμάτη… Λέτε και μας αμολύσανε, όπως έγραψα και στην αρχή, και από εκεί που ήμασταν κλειδαμπαρωμένοι, ξεπορτίσαμε και απελευθερωθήκαμε. Και όχι μόνο αυτό αλλά γέλασε και το χειλάκι μας καθώς το έργο ήταν κωμωδία. Και ευτυχώς που δεν χάσαμε την ευκαιρία να ξεδώσουμε και λίγο. Πάντως οι περισσότεροι, για να μη γράψω όλοι, φορούσαν τις μάσκες τους. Το ίδιο και στον Άι Γιώργη μόνο που εδώ υπήρχε ένα ακόμα πλεονέκτημα. Ο χώρος ήταν εξωτερικός.
Σ.Σ.: Φωτό αρχείου
Από την αναγνώστριά μας Βάσω Καρυπιάδου: «Θα αναφερθώ κι εγώ στο θέμα που ανέδειξε ο κύριος Φρεζουλης για τον εξαιρετικό υπάλληλο του Δήμου Χίου, τον κύριο Μιχάλη Σταυριανό, του οποίου το όνομα μόλις χθες το έμαθα.
Θα καταθέσω κι εγώ τη δική μου εικόνα από αυτόν τον εξαιρετικό υπάλληλο, όταν τη 10ετία του 1990 τον συναντούσα νωρίς κάθε πρωί, πηγαίνοντας με τα πόδια εγώ στην Ταξιαρχία όπου εργαζόμουν κι εκείνος ήταν ήδη στην οδό Ριζαριου όπου είχε αρχίσει την εργασία του. Ήταν τόσο τυπικός και υπεύθυνος σε αυτό που έκανε ώστε πολύ συχνά σκεφτόμουν πόσο πολύ θα ήθελα όλοι οι εργαζόμενοι να αγαπούν αυτό που κάνουν.
Πραγματικά λυπήθηκα με όσα διάβασα χθες, αλλά και χάρηκα σήμερα με όλα όσα έγραψαν οι άνθρωποι.
Εύχομαι και ελπίζω η κοινωνία να έχει πολλούς ανθρώπους όπως ο κύριος Σταυριανός.
Ευχαριστώ.»
Του Δημήτρη Φρεζούλη