Γιατί απουσίασα… Ήταν παραμονές των ευρωεκλογών, καλή ώρα όπως πρόσφατα, του 1999. Υπηρετούσα τότε στο Πρωτοδικείο Χίου ως δικαστικός υπάλληλος όταν ήρθε ο διορισμός μου για δικαστικός αντιπρόσωπος στο νομό Πέλλας. Τώρα γιατί από τη Χίο με έστελναν στην Έδεσσα, ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω. Σε ένα χωριό που λέγεται Μάνδαλο.
Έφτασα λοιπόν στην Έδεσσα και πήγα στο εκεί Πρωτοδικείο για τα σχετικά. Και ρώτησα πού είναι βρε παιδιά αυτό το Μάνδαλο; Και εκεί μου είπαν ότι στο ίδιο χωριό θα πάει και ένας συνάδελφος της Εισαγγελίας και μου έδωσαν το τηλέφωνό του να επικοινωνήσω μαζί του μπας και μπορέσει να εξυπηρετήσει κι εμένα. Πραγματικά του τηλεφώνησα και δέχτηκε με χαρά, όπως κατάλαβα από την επικοινωνία μας.
Ήρθε στο ξενοδοχείο με το αυτοκίνητό του, με πήρε και πήγαμε στο Μάνδαλο. Ταχτοποιήσαμε ό,τι αφορούσε τις εκλογές και στην επιστροφή στην Έδεσσα με προσκάλεσε για φαγητό στο σπίτι του και μάλιστα απαιτητικά, χωρίς να σηκώνει καμιά αντίρρηση. Ούτε τον ήξερα, ούτε με ήξερε και μου έκανε εντύπωση η φιλόξενη διάθεσή του. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα και τι θα πει και η γυναίκα του που της κουβάλησε στο σπίτι έναν εντελώς άγνωστο άνθρωπο... Ξέρετε, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, οι γυναίκες ξινίζουν τα μούτρα τους και δικαιολογημένα. Ποιος είναι τούτος και γιατί μου τον έφερες και μάλιστα μεσημεριάτικα; Όμως μπαίνοντας στο σπίτι η συμβία με υποδέχτηκε με ανοικτές αγκάλες και μάλιστα παρόλο ότι δεν την έχει ενημερώσει εκ των προτέρων. Μωρέ τι άνθρωποι είναι τούτοι, σκέφτηκα. Κάτσαμε, φάγαμε, ήπιαμε και ποια ήταν η επόμενη απαίτησή τους; Να φύγω από το ξενοδοχείο και να μείνω στο σπίτι τους! Ε, δεν πάνε καλά οι άνθρωποι, σκέφτηκα.
Πήγαμε την Κυριακή, κάναμε τις εκλογές, έφυγα από την Έδεσσα αλλά η Πόπη και ο Γιάννης μπήκαν στην καρδιά μου. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, αρχίσαμε να επικοινωνούμε ως που, τρία χρόνια αργότερα, άρχισαν οι περιπέτειες με την υγεία μου. Επεμβάσεις στον αυχένα και στη μέση στο Διαβαλκανικό, μπάι πας και τραβάτε κορδέλα. Ε, λοιπόν, η Πόπη και ο Γιάννης ήταν παρόντες! Σχεδόν καθημερινά έκαναν τρεις ώρες δρόμο να πηγαινοέρχονται στην Έδεσσα για να μας προσέχουν να μας συμπαραστέκονται να εκφράζουν την αγάπη τους.
Από τότε ήρθαν και στη Χίο δυο τρεις φορές, ήταν κοντά μας και στην περιπέτεια της Φρόσως το 2010 και η ανάρρωση γινόταν πάντα στο σπίτι τους στην Έδεσσα.
Είχαν να έρθουν καμιά 15αριά χρόνια στη Χίο και ήρθαν πρόσφατα και έπρεπε να αφοσιωθώ σ’ αυτούς ψυχή τε και σώματι. Λέω, όμως, πόσο δυνατές εξελίσσονται οι φιλίες που αρχίζουν ακόμα και εντελώς τυχαία, όταν ταιριάξει η χημεία των ανθρώπων. Τους χαρήκαμε, μπήκαμε, βγήκαμε, σεργιανίσαμε, φάγαμε, ήπιαμε, το ευχαριστηθήκαμε. Και καταλάβαμε για μια φορά ακόμα πόσο πολύτιμοι είναι κάποιοι φίλοι που έχουμε στην καρδιά μας! Ανεκτίμητοι. Και επειδή κι εσείς θα έχετε παρόμοιους φίλους, φροντίστε να τους διαφυλάξετε ως κόρη οφθαλμού.
