Με το… κιάλι, μέχρι πρόσφατα, βλέπαμε τα κρούσματα του κορωνοϊού στην υπόλοιπη Ελλάδα και από τη μια λυπόμασταν αλλά και από την άλλη χαιρόμασταν γιατί στη Χίο είχαμε από μηδενικά μέχρι ελάχιστα κρούσματα…
Και όπως θυμόμαστε όλοι από την αρχή της πανδημίας αυτά τα δύο χρόνια με τα 1, 2, 3 κρούσματα λέγαμε πως είμαστε αλώβητοι. Ακόμα και σε εκείνα τα πρώτα στάδια, που υποτίθεται ότι ήταν και τα πιο επικίνδυνα. Μια χαρά περάσαμε το λοκ ντάουν, οι περισσότεροι ήμασταν πειθαρχικοί, η ανησυχία μας ήταν μικρή, όταν δόθηκε η οδηγία για εμβολιασμούς η Χίος ήταν μεταξύ των πρώτων.
Και φτάσαμε στις μέρες μας τα κρούσματα να ξεπερνούν κατά πολύ τα έστω όποια λογικά όρια και να υπερβαίνουν τα 200! Και δεν είναι και εύκολο να το καταπιούμε αμάσητο. Το αντίθετο μάλιστα. Ο κώδων κινδύνου άρχισε να χτυπά και εδώ και είδαμε πόσες ουρές σχηματίζονταν πρόσφατα στην Πλατεία αλλά και στα φαρμακεία για ένα τεστ… Και λογικό ήταν αφού τα κρούσματα αυξήθηκαν και πληθύνθηκαν… Όπως έλεγαν και οι πιο παλιοί «ο φόβος φυλάει τα έρμα». Και το κακό είναι ότι οι όποιοι φορείς του ιού δεν έχουν και καμιά… ταμπέλα στο κούτελο που να λέει ότι την «πάτησαν»…
Δεν ξέρω εσείς αλλά προσωπικά δεν ανησύχησα τόσο πολύ στο πρώτο λοκ ντάουν παρά το ότι ήταν κάτι πρωτόγνωρο και πρωτοφανές… Ακολουθήσαμε τις οδηγίες, η αγορά έβαλε λουκέτο, οι δρόμοι ερήμωσαν, κλειστήκαμε μέσα, οι επαφές μας αραίωσαν. Και όπως θα θυμάστε τα κρούσματα στη Χίο ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού…
Στη συνέχεια ξεθαρρέψαμε, ανακαλύφθηκε και το εμβόλιο, καλοκαίριασε αρχίσαμε να μπαινοβγαίνουμε, καθώς και η κατάσταση ήταν ήπια…
Και φτάσαμε στο σήμερα με την ανησυχία να κτυπά κόκκινο, όχι αδικαιολόγητα. Και οι περισσότεροι κλειστήκαμε μέσα, έστω και αν δεν μας το επέβαλαν, αραιώσαμε τις επαφές μας, αρχίσαμε να φοβόμαστε. Αδέλφια να μην πανικοβληθούμε! Είναι ζητούμενο.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
