Για τα τεκταινόμενα στον ΣΥΡΙΖΑ έγραψα αρκετές φορές. Και από την αρχή είχα εκφράσει την αγωνία και την ανησυχία μου με την εκλογή ως προέδρου του Στέφανου Κασσελάκη. Μάλιστα, κάποτε, είχα γράψει ότι πρέπει να πατήσει φρένο σε κάποιες ανεξήγητες συμπεριφορές γιατί αφενός δεν ήταν σωστές αφετέρου δεν είχαν καμία σχέση με ένα κόμμα της Αριστεράς. Δεν περίμενα βέβαια να με ακούσει, αν είναι δυνατόν. Τι έκανε και κάνει όμως; Αντί για φρένο πατάει… γκάζι!
Από τότε που εμφανίστηκε είχα εκφράσει, και μάλιστα δημόσια μέσα από αυτή τη στήλη, τον προβληματισμό μου. Είχα όμως την ελπίδα ότι τα πράγματα θα κυλούσαν ήρεμα και δεν ήμουν ο μοναδικός με το σκεπτικό ότι «ο γέγονε γέγονε».
Όμως πρόσφατα έθεσε υπό αμφισβήτηση το σύνολο της ταυτότητας και της ιστορικά διαμορφωμένης φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Το ερωτηματολόγιο που ανάρτησε στην πλατφόρμα isyriza, αυτό σημαίνει. Με το κόμμα να μπαίνει σε μια νέα φάση της κρίσης του που ξεκίνησε μετά το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών και την αποχώρηση του Τσίπρα.
Γιατί όμως βάζει το κόμμα σε νέες περιπέτειες; Γιατί ο τρόπος που ενήργησε και η επιμονή του, παρά τις αντιδράσεις, οδηγούν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: Το μοντέλο του κόμματος που επιθυμεί βασίζεται στην ενός ανδρός αρχή. Οτιδήποτε άλλο υπάρχει πρέπει να υπάρχει για τον αρχηγό. Να τον συνεπικουρεί και να τον στηρίζει.
Είναι, φυσικά, δικαίωμα του Κασσελάκη να θέλει ένα κόμμα απολύτως δικό του. Θα μπορούσε να το δημιουργήσει, αντί να επιδιώκει να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε δικό του μαγαζί. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ κόμμα του αρχηγού του. Ούτε ο Αλέξης Τσίπρας επιδίωξε κάτι τέτοιο, παρ’ όλο που αυτός ηγήθηκε της ανάδειξης του ΣΥΡΙΖΑ από περιθωριακή σε κυβερνητική πολιτική δύναμη, με αποτέλεσμα να θεωρείται ο φυσικός αρχηγός του.
Ο Κασσελάκης δεν επιχείρησε να φτιάξει νέο κόμμα. Πήγε σε ένα υπάρχον, σε ένα κόμμα που ήταν μεν σε κρίση αλλά είχε ιστορία, ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα, όργανα, αρχές λειτουργίας. Διεκδίκησε και πήρε μεν δημοκρατικά την αρχηγία, αλλά όχι λευκή επιταγή να μεταμορφώσει αυτό το κόμμα σε ό,τι θέλει.
Αύριο αρχίζει και το Συνέδριο. Πού θα καταλήξει; Σε μια επανεκκίνηση; Θα φανεί και είναι ένα ερώτημα…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
