Δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν τα δάκρυα από το φευγιό ενός αγαπητού συγχωριανού μας, του Δημήτρη Κοιλαλού και καινούργια κύλησαν στα μάγουλα, όχι μόνο συγγενών και γνωστών αλλά και φίλων και συγχωριανών. Αδυσώπητος ο χάροντας «θερίζει» αγαπημένους μας, τους παίρνει μαζί του και σε εμάς αφήνει την πίκρα του τελειωτικού χωρισμού. Και στη μνήμη μας αγαπητές μορφές που δεν θα τις ξανασυναντήσουμε στο δρόμο μας, δεν θα τους ξαναμιλήσουμε, δεν θα κάνουμε παρέα, δεν θα τους χρειαστούμε για κάποια ανάγκη και δουλειά μας…
Ευχάριστο ήταν το χτεσινό χρονογράφημα για τον Παντελή, όμως δυσάρεστο θα είναι το σημερινό, με αφορμή την απώλεια ενός φίλου και προπάντων ενός καλού ανθρώπου. Γιατί ο κάθε άνθρωπος κρίνεται από τις πράξεις και τις συμπεριφορές του. Και αυτός που μας άφησε προχτές το βράδυ ήταν ξεχωριστός.
Πάλευε αρκετές μέρες πριν με τον Χάροντα, αλλά οι μάχες σε τέτοιες περιπτώσεις είναι άνισες. Πάλεψε παλληκαρίσια, δεν το έβαζε κάτω, έκανε τα αδύνατα δυνατά να τα καταφέρει, είχε δίπλα του συμπαραστάτες και αρωγούς τους αγαπημένους του που ζούσαν την αγωνία του. Όμως δεν μπορούσαν να του προσφέρουν τίποτα περισσότερο από αγάπη, ένα φιλί, ένα γλυκό χάδι. Ό,τι ήταν δυνατόν να γίνει έγινε αλλά ο τρισκατάρατος στην περίπτωση αυτή δεν ήταν καθόλου φιλικός. Το αντίθετο, ήταν εχθρικός και επιθετικός.
Έτσι χάσαμε τον αγαπητό Μανώλη Τσιμπινό στα 76 χρόνια του. Έναν άνθρωπο άμεμπτου χαρακτήρα, καλοσυνάτο, ευγενικό, χαμογελαστό, εργατικό, έντιμο στον απόλυτο βαθμό, άριστο στη δουλειά του ως μαραγκός και επιπλοποιός. Και ειλικρινά δυσκολεύομαι να βρω λόγια να περιγράψω την προσωπικότητά του. Μπορεί να ήταν απλός και ταπεινός όμως η καρδιά του είχε μια πλούσια γκάμα καλοσύνης που εκφραζόταν στην καθημερινή ζωή του. Καλός οικογενειάρχης, με διάθεση προσφοράς για όλους, ακούραστος, στις επάλξεις του μέχρι το τέλος με μια μοναδική αγάπη για όλους.
Σίγουρα ο Μανώλης δεν ήταν από τους λεγόμενους επώνυμους, όμως οι ανώνυμοι ή αν θέλετε οι λιγότερο επώνυμοι κάνουν πάντα τη διαφορά. Όλοι αυτοί που με την ανωνυμία της καθημερινότητας εκπέμπουν ανθρωπιά, αγάπη και καλοσύνη.
Ο Μανώλης Τσιμπινός ήταν από τους πρώτους «γαμπρούς» που ήρθαν στο χωριό μας το 1965, καβάλα σε μια φλορέτα. Γοητεύτηκε από την Ασπασία Ζολώτα, παντρεύτηκαν, μπήκε στη βιοπάλη από πολύ νωρίς, έκαναν τρία παιδιά και απέκτησαν και πολλά εγγόνια. Και ρίζωσε στα Θυμιανά και στο Κεραμείο. Την ευτυχία τους όμως ζήλεψε ο χάρος και τον πήρε από κοντά τους, αλλά και από κοντά μας, γιατί κι εμείς τον αγαπούσαμε πολύ. Και ναι μεν μπορεί να ήταν 76 χρόνων, όμως τι σημασία έχουν τα χρόνια όταν πρόκειται για ανθρώπους χρήσιμους και στο κοινωνικό σύνολο, όπως ο Μανώλης; Αιωνία η μνήμη του.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Η εξόδιος ακολουθία του σήμερα στις 5 το απόγευμα στον Άγιο Στράτη.
