Ναι μεν μπορεί να έχουν ξεφτίσει τα παλιά έθιμα και παραδόσεις και να μην υπάρχει ο αυθορμητισμός που υπήρχε παλιότερα, όμως το γεγονός ότι ακόμη συντηρούνται κάποια από αυτά δεν είναι αμελητέο. Και, αν θέλετε, αυτό είναι και το ζητούμενο. Βέβαια αλλιώς τα ζούσαν οι άνθρωποι πιο παλιά αλλιώς τα ζούμε και τα βιώνουμε εμείς σήμερα.
Όμως το «άρωμα» αυτών των γιορτινών ημερών το εισπνέουμε, έστω και αν δεν είναι τόσο έντονο όπως πιο παλιά. Και αυτό το άρωμα πάντα είναι ελκυστικό. Το μυρίζουμε και παίρνουμε ζωή.
Όπως θα κάνουμε και αυτό το τριήμερο όπου κι αν πάμε κατά μήκος και πλάτος της Χίου. Είτε στα Θυμιανά για τη Μόστρα, είτε σε κάποια άλλα χωριά για τις εκδηλώσεις που έχουν προγραμματιστεί. Είτε στα νοτιόχωρα για τους παραδοσιακούς Αγάδες.
Και βέβαια τα δικά μας χρόνια έχουμε πολλές δυνατότητες και επιλογές να τρέχουμε όπου θέλουμε χωρίς να περιοριζόμαστε στη γειτονιά μας.
Είχε όμως και αυτό την ομορφιά του έστω και αν η μάννα από το πρωί της καθαρής Δευτέρας ετοίμαζε τα ταπεράκια με τα νηστίσιμα και ο πατέρας έτρεχε στο φούρνο για την παραδοσιακή λαγάνα και όπου ήταν να πάμε πηγαίναμε με τα πόδια. Και ειδικότερα στις κοντινές εξοχές. Με εμάς τους Θυμιανούσους να προτιμάμε τον Μέγα Λιμνιώνα, την Αγία Ερμιόνη και τον Καρφά και οι χωραΐτες τον ποταμό Παρθένη όπου έδινε ρέστα ο Αντώνης Μαρμαράς.
Άλλαξαν οι καιροί, άλλαξαν οι εποχές, όμως το «άρωμα» εξακολουθεί να είναι το ίδιο. Γι' αυτό και ας το εισπνεύσουμε όσο καλύτερα μπορούμε αυτό το τριήμερο και ας ευχηθούμε το κυριότερο. Και του χρόνου να είμαστε καλά!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
