Τέτοιες μέρες το 1974 «έχανε η μάννα το παιδί και το παιδί τη μάννα». Ζούσαμε ιστορικές στιγμές και γι’ αυτό τις θυμόμαστε βέβαια και θα τις θυμόμαστε πάντα. Μια αναμπουμπούλα μεγάλη καθώς τα γεγονότα διαδέχονταν το ένα το άλλο και δεν τα προλαβαίναμε, που λέει ο λόγος… Και φυσικά επόμενο ήταν να είμαστε σε μια μεγάλη ένταση που δεν ξεχνιέται με τίποτα!
Είχε προηγηθεί στις 20 του μήνα η εισβολή στην Κύπρο, αλλά τα πάνω - κάτω τα είχαν φέρει οι χουντικοί από πιο μπροστά, με το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Μπήκαν, λοιπόν, στην Κύπρο οι εχθροί κι εδώ στη Χίο επικράτησε ένας πανικός. Με την επιστράτευση των πιο νέων και με τους πιο ηλικιωμένους στην αεράμυνα, με τη συσκότιση των σπιτιών, με τη γιούργια, όχι στον «ταβά με τα κουλούρια», όπως στην Κατοχή, αλλά στα μπακάλικα εκείνης της εποχής, καθώς δεν υπήρχαν τότε σούπερ μάρκετ. Και με τη φυγή από όλα τα παράλια όλων όσοι παραθέριζαν, που φόρτωσαν μουλάρια και γαϊδουράκια και, μέχρι να πεις κίμινο, ξαναγύρισαν στα χωριά τους. Οι σκηνές που αντίκριζες ήταν για γέλια και για κλάματα, τώρα που τις ξαναθυμάμαι εκ των υστέρων. Γιατί η ανησυχία εκείνον τον καιρό δεν ήταν αδικαιολόγητη. Με χουντικούς που δεν ήξεραν «πού πάνε τα τέσσερα» και που έχασαν και τα αβγά και τα καλάθια. Και με επίστρατους να αναρωτιούνται πώς θα αντιμετωπίσουν τους εχθρούς αν, ο μη γένοιτο, είχαμε κάποια επίθεση…
Και φτάσαμε πενήντα χρόνια πριν, χωρίς να κοιμηθούμε το προηγούμενο βράδυ, καθώς ο Γκιζίκης παρέδιδε την εξουσία στον Καραμανλή. Για να ανοίξει ένας νέος κύκλος που αλλιώς των φανταζόμασταν κι αλλιώς μας προέκυψε…
Για όλους μας ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Ήταν μια αλλαγή, έστω και με την τραγική κατάληξη της Κύπρου, που προκάλεσε ντελίριο ενθουσιασμού, αλλά συγχρόνως και πανικού. Βλέπετε όλα κρέμονταν σε μια κλωστή. Όμως η αρχή ήταν καλή.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
