Τις προάλλες βρήκα ένα περιοδικό του Φιλοτεχνικού του 1980. Και χτες που κάτι έψαχνα πάλι, πού νομίζετε ότι «έπεσα»; Σε ένα άδικο και άδοξο φευγιό ενός συμπολίτη μας αγαπητού σε όλους, που αξίζει να ξαναθυμηθούμε… Και τι έγραφα τότε τον Σεπτέμβρη του 2010;
Ότι, μάλλον, πρέπει να κάνουμε τον σταυρό μας όταν επιστρέφουμε γεροί στο σπίτι μας, αφού δεν ξέρουμε από πού θα μας «έρθει»… Χρόνια έκανε το μεσημεριανό μπάνιο του στην παραλία της Μπέλλα Βίστα ο αγαπητός συνταξιούχος οδοντίατρος Φώτης Μπενέτος και τα ίδια χρόνια διέσχιζε τον δρόμο για να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο της Στρατιωτικής Λέσχης. Να όμως που το πέρασμα της περασμένης Πέμπτης ήταν μοιραίο καθώς τον παρέσυρε ένα δίκυκλο και στη συνέχεια «κατέληξε» στο Νοσοκομείο. Τώρα ό,τι κι αν πεις και ό,τι κι αν γράψεις, χαμένο θα πάει… Ο άνθρωπος «έφυγε»!
Και ήταν πολύ αγαπητός από όλους ο Φώτης, έτσι; Παρά το ότι τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί από τα επαγγελματικά του καθήκοντα, αλλά και από τα πολιτικά τεκταινόμενα, εξακολουθούσε να εμπνέει έναν σεβασμό και μια εκτίμηση. Καλός άνθρωπος, με όλη τη σημασία της λέξης.
Έτσι έφυγε εντελώς άδοξα και η συγκίνηση σε όλους μας ήταν έντονη, καθώς τον αγαπούσαμε και εκείνος μας αντάμειβε με το χαμόγελό του. Κεραυνός εν αιθρία έπεσε στη χιακή κοινωνία η είδηση για τον αδόκητο θάνατό του. Ήταν ωραίος άνθρωπος και σίγουρα θα μας λείψει η παρουσία του…
Λέμε, όμως, αν θέλει να σου κάτσει η «στραβή»… Καθημερινά να κάνεις το ίδιο δρομολόγιο χωρίς καμία παραλλαγή, αλλά να που μια φορά ήταν αρκετή, ύστερα από τόσα χρόνια, να αποδειχτεί μοιραία. Πάντως ολόκληρη η Χίος είχε να πει έναν καλό λόγο για τον συχωρεμένο τον Φώτη. Ας είναι αιωνία η μνήμη του!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
