Να το, λοιπόν, και πάλι μπροστά μας το προσφυγικό - μεταναστευτικό το οποίο ξεκίνησε να μας απασχολεί με διαφορετικό τρόπο στις αρχές του ‘15 και εξελίχθηκε εντελώς αλλιώς, τα χρόνια που μεσολάβησαν. Με όλους όμως, εκτός από τους κυβερνητικούς, να συμφωνούμε ότι «δεν πάει άλλο». Και, αντί της ζητούμενης αποσυμφόρησης, να μας φορτώνουν με μια κλειστή φυλακή με ό,τι συνεπάγεται…
Αυτό ήταν το θέμα που κυριάρχησε την περασμένη εβδομάδα για να μην ξεχνάμε και την επικαιρότητα, αλλά εγώ σήμερα θα σταθώ σε κάτι άλλο. Σε ένα ρεσιτάλ που δόθηκε ένα σαββατόβραδο στο «Ωδείο Αιγέας» του Γιώργου Μισετζή και μας έδωσε την ευκαιρία να σκεφτούμε, για μια φορά ακόμα, πόσο τυχεροί είμαστε. Τυχεροί, γιατί έχουμε στο νησί μας κάποιους ανθρώπους που αποτελούν σταθερές αξίες. Όχι μόνο στη μουσική, αλλά και σε πολλούς άλλους τομείς, όπου διακρίνονται, και κάνουν κι εμάς υπερήφανους και μας χαρίζουν μοναδικές στιγμές.
Σταθερή αξία, λοιπόν, ο Γιώργος Μισετζής και η Μαρία Καλαγκιά, όπως και το Ωδείο Αιγέας με τα 33 χρόνια λειτουργίας του. Και στη φιλόξενη αίθουσα του οποίου τιμήθηκαν τα 95χρονα του Μίκη Θεοδωράκη, δύο σαββατόβραδα, και με την κατανυκτική ατμόσφαιρα που επικράτησε ευχόμασταν η βραδιά να μην τελειώσει. Αφιερωμένη, λοιπόν, στον μεγάλο Μίκη, η βραδιά που γεννήθηκε στη Χίο, αλλά όλοι οι φορείς το ξέχασαν. Ευτυχώς το θυμήθηκαν Μισετζής και Καλαγκιά και μας χάρισαν μια μαγική, στην κυριολεξία, βραδιά με τα πιο όμορφα τραγούδια του αγαπημένου συνθέτη.
Τα δάχτυλα του Γιώργη χόρευαν πάνω στα κλαβιέ του πιάνου έχοντας διασκευάσει με το δικό του μοναδικό τρόπο τις μελωδίες του Μίκη και η Μαρία, σκέτη ιέρεια, μας απογείωνε σε ένα μαγευτικό ουρανό. Ήταν μια ονειρική βραδιά με τον Μισετζή σε μεγάλα κέφια να δίνει ρέστα και την Καλαγκιά με την αισθαντική, λυρική και ρομαντική φωνή της να μας χαρίζει ανεπανάληπτες στιγμές χαρμόσυνης ακοής.
Σταθερές αξίες όλοι. Τους ευχαριστούμε θερμά.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
