«Να έρθω να σε πάρω από το βαπόρι;», ρώτησα το φίλο μου τον Φάνη την παραμονή που θα ερχόταν στη Χίο, μετά από 17 χρόνια. Δεν χρειάζεται, μου είπε, έχει φροντίσει ο Στράτος να υπάρχει αυτοκίνητο στην προκυμαία…
Ο φίλος μου ο Φάνης, με τον οποίο στην πρώτη νεότητά μας ήμασταν «κολλητοί» όταν βρέθηκα στην Αθήνα να σπουδάζω. Χωριατόπουλο στην πρωτεύουσα χρειαζόμουν από κάπου να «πιαστώ». Και μόλις έφτασα, επειδή ήμασταν και συμμαθητές στο σχολείο, βρήκα αποκούμπι όχι μόνο στον Φάνη αλλά και στους γονείς του τον κυρ-Παντελή και την κυρία Δώρα. Με αγκάλιασαν σαν παιδί τους και εξυπακούεται ότι γίναμε «κολλητοί» με το γιο τους. Στο οικοτροφείο του Δεσπότη έμενα εγώ, στη Βουλγαροκτόνου, λίγο πιο κάτω, στην Ιπποκράτους η οικογένεια Σοφιανίδη. Το διαμέρισμά τους πάντα ανοικτό με την κυρία Δώρα δεύτερη μάννα.
Έτσι τακιμιάσαμε με τον Φάνη και πού μας έχανες, πού μας εύρισκες πάντα μαζί. Ανδρωνόταν μια φιλία δυνατή αφού συμφωνούσαμε σε όλα. Μαζί να βγούμε για βόλτα, μαζί να πιούμε ένα κρασί, μαζί να πάμε σινεμά, μαζί να περάσουμε την ώρα μας. Μαζί να ακούσουμε Χατζιδάκι, Πουλόπουλο, Βοσκόπουλο, Κόκκοτα που μεσουρανούσαν το 1970. Μαζί να τραγουδήσουμε, μαζί να προβληματιστούμε, μαζί να ανησυχήσουμε. Τι ομορφιά και τι μεγαλοπρέπεια να δένεσαι με έναν άλλον και μάλιστα σε μια τρυφερή ηλικία…
Τέλειωσα τις σπουδές, μπαρκάρισα, ανταλλάξαμε κάνα δυο γράμματα, αλλά, κακά τα ψέματα, μάτια που δεν βλέπονται μπορεί να μη λησμονιούνται, αλλά δεν είναι και στην καθημερινότητά μας. Χαθήκαμε, αλλά στο μυαλό μας έμεινε ζωντανή εκείνη η παλιά φιλία με την τόσο μεγάλη αγάπη.
Έρχομαι στη Χίο, μου είπε στο τηλέφωνο, και δεν έβλεπα την ώρα. Προχτές το πρωί, αξημέρωτα σχεδόν, έφτασε, τον είχα ενημερώσει πού μένω και βγήκα στο δρόμο να τον περιμένω. Και να τον με τη συμβία του, να πέφτει ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, ένας κόμπος να ανεβαίνει στο λαιμό, δυο δάκρυα χαράς να κυλούν στα μάγουλά μας. Τόση και τέτοια συγκίνηση 53 χρόνια μετά την τελευταία συνάντησή μας, θυμηθήκαμε τα παλιά και λες και δεν πέρασε μια μέρα. Τι όμορφες είναι οι συναντήσεις με αγαπημένους φίλους από τα παλιά και πόσες ωραίες αναμνήσεις ξυπνάνε κι ας πέρασαν τόσα χρόνια. Μόνο που ήμασταν νιοι και… γκριζάραμε.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
