Ήταν Ιούνιος του 2003, δηλαδή δέκα εννέα χρόνια πριν όταν έφευγε από τη ζωή ο Νίκος Γιαλούρης… Και μιας και τον θυμήθηκα, τι άλλο ήρθε στο μυαλό μου; Η απογοήτευση που ένιωσα την ημέρα της κηδείας του και κάποια πράγματα έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη μου…
Το πρώτο χαστούκι το έφαγα στρίβοντας στη γωνία του δρόμου που βρίσκεται η εκκλησία της Αγίας Μαρίνας. Η ώρα ήταν 5:25 και ενώ περίμενα να γίνεται ένας χαμός καθ’ όλο το μήκος του δρόμου, τους μόνους που είδα ήταν καμιά 10αριά αστυνομικούς να στέκονται απέναντι από την εκκλησία.Το δεύτερο όταν πέρασα την είσοδο του αυλόγυρου και πήγα να μπω στην Αγία Μαρίνα. Η απέραντη ερημιά. Δεν μπορεί, είπα στον εαυτό μου, η εκκλησία θα είναι ασφυκτικά γεμάτη. Μπα! Μπήκα, άναψα το κεράκι μου, αποχαιρέτισα μ' ένα φιλί το δάσκαλο και κάθισα σε μία καρέκλα για την τελετή.
Το τρίτο και πιο ηχηρό όταν τελείωσε η ακολουθία και βγήκα έξω. Ήλπιζα, μέχρι εκείνη τη στιγμή, ότι δεν μπορεί και οι όποιοι καθυστερημένοι θα είχαν φτάσει. Όμως οποία απογοήτευση. Μερικές δεκάδες ήταν μόνο οι Χιώτες και οι Χιώτισσες που ήταν εκεί για το ύστατο Χαίρε στον αγαπητό μας Νίκο Γιαλούρη. 25 χιλιάδες κόσμο έχει η πόλη και ήταν εκεί, συνολικά, καμιά εκατοστή και αν ήταν κι αυτοί.
Αυτή ήταν η «πληρωμή» για όλα όσα έκανε και πρόσφερε στη Χίο ο Γιαλούρης. Και, βέβαια, η πίκρα ήταν μεγάλη γιατί όπως φαίνεται δεν εκτιμήθηκε, όπως έπρεπε, αυτή η προσφορά.
Κρίμα για όλους όσοι δεν έδωσαν το παρών. Κρίμα γιατί δεν αντιλήφθηκαν ότι ο Γιαλούρης αφιέρωσε τη ζωή του όλη για τη Χίο. Κρίμα γιατί δεν διέθεσαν μισή ώρα για το ύστατο Χαίρε. Κρίμα γιατί τον «πληγώσαμε» ακόμη και εκείνη την ύστατη στιγμή του αποχαιρετισμού…
Ίνα επιβεβαιωθεί για μια ακόμη φορά ότι ουδείς προφήτης στον τόπο του…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
