Εκεί που κάθομαι τα απογεύματα και τα βράδια στην αυλή μου, στο λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης, με την άκρη του ματιού μου βλέπω και πολύ κόσμο να βολτάρει. Κυρίως τουρίστες και πιο μεγάλους ανθρώπους που πάνε πάνω - κάτω, βλέπουν τη θάλασσα, τις βαρκούλες, τα καΐκια και τα κότερα και παίρνουν μιαν ανάσα με θαλασσινή αύρα. Ένα συνεχές, ορισμένες φορές, πήγαινε - έλα, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες που δίνει ζωή και ζωντάνια στο λιμανάκι…
Μεταξύ αυτών, λοιπόν, που βολτάρουν είναι και μαμάδες και γιαγιάδες που σπρώχνουν τα καροτσάκια των μωρών ή των εγγονιών τους. Προσέχω λοιπόν τις μαμάδες και τις νεότερες γιαγιάδες ότι δεν ανοίγουν το στόμα τους. Βλέπω όμως και τις γηραιότερες γιαγιάδες που δεν βάζουν γλώσσα μέσα. Όχι απευθυνόμενες σε κάποιον τρίτο, αλλά στα εγγονάκια τους των οποίων τσουλούν τα καροτσάκια. Τι θέλετε και δεν τους λένε... Από τραγουδάκια μέχρι νανουρίσματα, ενώ κάθε στιγμή αποζητούν και την «ανταπόκριση» των μωρών τους. Και είναι τόσο όμορφα τα τραγουδάκια που «ταιριάζουν» και τους λένε. Για τους μπαμπάδες που λείπουν, για εκείνους που ταξιδεύουν, για τις μαμάδες που είναι στη δουλειά, για ό,τι άλλο φανταστείτε. Και να δείτε πόσο άμεσα ανταποκρίνονται και αυτά τα «σκασμένα». Έτσι αναπτύσσεται ένας ιδιόμορφος «διάλογος» μεταξύ τους που είναι χάρμα να τον ακούς.
Πού θέλω να καταλήξω; Ότι άλλη γλύκα έχουν οι γηραιότερες γιαγιάδες που «μιλούν» στα εγγόνια τους. Τις ακούς, τις χαίρεσαι και τις καμαρώνεις. Είναι και οι νεότερες που δεν έχουν καμία γλύκα. Γι' αυτό έχουν να λένε ότι και «ο παλιός είναι αλλιώς». Πραγματικά είναι άλλο πράγμα και το καταλαβαίνεις από τα μικρά και τα καθημερινά…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
