Να πάμε πιο μπροστά να βρούμε θέση να παρκάρουμε, είπα στον Σταμάτη Ζουμίδη το μεσημέρι της Τρίτης 18/2/2025. Στην κηδεία του αγαπητού μας Γεώργη Διλμπόη. Ξέρω, μονοπώλησα τις τελευταίες μέρες με αναφορές στο δάσκαλο, αλλά είναι και κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα αποσιωπήσεις.
Τρεις η ώρα, που λέτε, ήμασταν έξω από την εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους και μάλιστα απορήσαμε κιόλας με τέτοια ησυχία. Ερημιά και στο προαύλιο. Ανάψαμε το κεράκι μας μπήκαμε στην εκκλησία, συλλυπηθήκαμε τα ανίψια του Τζίμη, Τίνα και Υρώ, χαϊδέψαμε το κεφάλι του αγαπημένου καθηγητή και λάβαμε θέση. Εδώ θα πρέπει να εξάρω την μεγάλη αγάπη με την οποία αγκάλιασαν τον θείο τους και επειδή βίωσα κάποιες στιγμές τους ήταν συγκινητική. Ο Τζίμης και η Τίνα ξημεροβραδιάζονταν στο προσκεφάλι του. Ούτε πατέρας τους να ήταν.
Η ώρα πέρασε, δεν άκουγα πολλή φασαρία στο εσωτερικό της εκκλησίας κάτι που σήμαινε ότι η προσέλευση ήταν μικρή. Έστρεφα και το κεφάλι μου προς τα πίσω μπας και διαψευστώ, αλλά δεν βαριέσαι. Η εκκλησία δεν είχε γεμίσει ασφυκτικά όπως περίμενα και ένιωσα έναν πόνο και συγχρόνως και μια ντροπή. Τόσο γρήγορα είχε ξεχαστεί η πολιτισμική και πνευματική προσφορά του στο νησί; Ήταν κάποιοι φίλοι του και οι συνήθως ύποπτοι… Έλαμψαν με την απουσία τους ο Δήμος, η Περιφέρεια, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά πόση «ευαισθησία» έχουν με τον πολιτισμό και τα βιβλία. Μόνη παρουσία του Σταύρου Μιχαηλίδη.
Η αλήθεια είναι ότι ο Διλμπόης είχε και τις παραξενιές του. Δεν μασούσε τα λόγια του και ό,τι ήθελε να σου πει σου το ‘λεγε κατάμουτρα, άσχετα αν σε πείραζε. Πολλές φορές η αλήθεια είναι πικρή. Είχε την άποψη και τη γνώμη του και πολλές φορές πίκρανε κάποιους, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα. Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και κάποιες φορές και οι πολιτικές τοποθετήσεις του ενοχλούσαν όλους όσοι δεν τις ενστερνίζονταν. Όμως κανείς δεν είναι τέλειος. Ουδείς αναμάρτητος θα έλεγε ο ίδιος. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω.
Έχουν να λένε ότι ο ἀποθανὼν δεδικαίωται. Δηλαδή ότι ο νεκρός έχει κριθεί και έχει απαλλαγεί (από τις αμαρτίες). Επομένως δεν πρέπει να του κρατάμε κακία. Δεν ξέρω αν η μη προσέλευση οφειλόταν στα παραπάνω. Όμως πιστεύω ότι πρέπει να αφήνουμε πίσω τα όποια κακά και να βλέπουμε τα καλά. Και έκανε πολλά καλά από πολλές απόψεις ο Διλμπόης.
Και επειδή το ίδιο παρατηρείται και σε πολλές άλλες παρόμοιες περιπτώσεις ας φροντίσουμε να είμαστε ελεήμονες στο τελευταίο αντίο…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Η φωτό του Δημήτρη Τσεσμετζή από την εξόδιο ακολουθία.
