Τι κόλλημα είναι αυτό που έχω πάθει με τον Ανάβατο; Εκεί που πήγαινα στη χάση και στη φέξη, όταν είχαμε επισκέπτες για λόγους ξενάγησης, να που έχω γίνει μόνιμος επισκέπτης όταν μου δίνονται ευκαιρίες. Και τέτοιες υπάρχουν πολλές και είναι και προκλητικές και πώς να αντισταθείς. Οι πειρασμοί δεν παύουν να είναι πειρασμοί και πάντα είναι όμορφοι και γοητευτικοί. Και ποιοι είναι οι… υπαίτιοι; Αρχικά ο Στράτος Χάρλας και στη συνέχεια ο Ιάκωβος Αναστασάκης που είχαν σχέση με το Καστροχώρι. Ο πρώτος εξ αγχιστείας, λόγω συζύγου και ο δεύτερος λόγω καταγωγής. Τους υποδεχτήκαμε με χαρά στην παρέα του ούζου της Πέμπτης και όχι μόνο δεν το μετανιώσαμε, αλλά είμαστε πολύ χαρούμενοι με την παρουσία τους. Αμφότεροι είναι το «κάτι άλλο» και τους χαιρόμαστε και τους αγαπάμε γιατί έχουν καταλήξει να είναι φίλοι με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Να μην γράψω όμως τίποτα άλλο γιατί η μετριοφροσύνη τους δεν θα το δεχτεί.
Έτσι βρέθηκα και χτες στον Ανάβατο καθώς μεταθέσαμε το ούζο της Πέμπτης στην Παρασκευή ελέω της χωριοκκλησιάς του στη μνήμη των Ταξιαρχών. Και όταν μας πρότειναν να πιούμε το ούζο μας στο χωριό, όπου λωλού το πεις. Από την προηγούμενη Πέμπτη δεν βλέπαμε την ώρα να έρθει η Παρασκευή καθώς η γιορτή θα συνοδευόταν και με μουσική συντροφιά. Και ήταν η τρίτη ή η τέταρτη φορά που θα βρισκόμασταν στο χωριό σε πανηγυράκι.
Και πήγαμε που λέτε χτες και τι κάναμε; Στρωθήκαμε στο τραπέζι που μας είχαν κλείσει, μας έφεραν και άρτους και αρχίσαμε να τους τσιμπολογούμε μέχρι να δώσουμε την παραγγελία μας. Στην αρχή ήρθαν τα ούζα, τα τσίπουρα και τα κρασιά και στη συνέχεια τα μεζεδάκια. Και οφείλω να ομολογήσω, για μια ακόμα φορά, ότι ο Γιώργος Δέλιος με το μικρό ταβερνάκι του προσφέρει νοστιμιές που σε εντυπωσιάζουν. Και γι' αυτό όλοι οι πελάτες του είναι ευχαριστημένοι. Και αξίζει να πάτε μια βόλτα και να δοκιμάσετε τα μεζεδάκια του. Και ειρήσθω εν παρόδω να σημειώσω ότι εκτός από ποιοτικός είναι και οικονομικός.
Και τι έγινε μετά; Ανέλαβαν ρόλους ο Στέλιος Βαρκάρης και οι Ναδάληδες, πατέρας και υιός και άρχισαν να γεμίζουν και να αδειάζουν τα ποτηράκια. Και ποιες ήταν οι συνέπειες; Πλατιά χαμόγελα, αστειάκια, τσούγκρισμα ποτηρακιών με τις χορδές του μπουζουκιού, της κιθάρας αλλά και του κλαρίνου να δημιουργούν μια όμορφη περιρρέουσα μουσική ατμόσφαιρα. Και να και οι πρώτοι χοροί, να αστείρευτο κέφι, να γλέντι, να διασκέδαση. Και τι θέλει σήμερα ο άνθρωπος; Κάποιες τέτοιες όμορφες χαρούμενες στιγμές στη ζωή μας για να ξεφεύγουμε από έγνοιες και προβλήματα. Έστω και για δυο τρεις ώρες. Και μετά να τα συρτά, να τα καλαματιανά, να τα τσιφτετέλια, να και τα βαριά ζεϊμπέκικα. Όχι μόνο από τους άντρες αλλά και από τις γυναίκες. «Πέντε Έλληνες στον Άδη», «Πριγκηπέσα», «Ευδοκία» και τραβάτε κορδέλα.
Δεν ήμασταν πολλοί. Τρία μεγάλα τραπέζια παρεΐστικα, όμορφα, χαμογελαστά. Κάτι σαν οικογενειακή σύναξη. Με αγκαλιές, χτυπήματα στους ώμους, φιλιά. Με την αγάπη να κυριαρχεί, που πάντα είναι ζητούμενο.
Στράτο και Ιάκωβε σας ευχαριστούμε.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
