Τις τελευταίες μέρες που μπαινόβγαινα στο Nοσοκομείο, κάποιες φορές περνούσαν από μπροστά μου τραυματιοφορείς, πότε με ένα καροτσάκι και πότε με φορείο, κουβαλώντας ασθενείς. Και πίσω από αυτά 2-3, ακόμα και 4 συνοδοί. Άνθρωποι δικοί τους που βρέθηκαν κοντά τους να τους βοηθήσουν και συμπαρασταθούν. Μια βοήθεια και συμπαράσταση που είναι στα ζητούμενα, αφού δίνει παρηγοριά στους πονεμένους και τη θέλουν γιατί αισθάνονται πιο αισιόδοξοι.
Με την ευκαιρία αυτή θυμήθηκα το 2002 όταν είχα νοσηλευτεί σε Νοσοκομεία για τα γνωστά προβλήματά μου και νομίζω πως δεν έχει αλλάξει τίποτα και σήμερα.
Μαννάδες, σύζυγοι, κόρες, αδελφές. Τις έβλεπα και τις ζούσα καθημερινά και κυριολεκτικά τις θαύμαζα και τους έβγαζα το καπέλο. Γριές, μεσήλικες, νιες, χωρίς καμιά εξαίρεση και ας έχουν να λένε ότι οι τελευταίες δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή σε τέτοιες περιπτώσεις. Μωρέ δίνουν και παραδίνουν! Βιώνεις αυτή την αγάπη, τη στοργή, την αγωνία, την περιποίηση, την ζεστασιά, το «δέσιμο», την ανθρωπιά σε τελική ανάλυση και πραγματικά αισθάνεσαι υπέροχα. Διαπιστώνεις και εκτιμάς πράγματα που ίσως να μην τα πάρεις χαμπάρι μέχρι να φτάσεις σε μια δύσκολη κατάσταση…
Συνέχεια καθισμένες σε άβολες καρέκλες, να κοιτάζουν με αγωνία και λατρεία τους δικούς τους ανθρώπους στα κρεβάτια του πόνου, η όποια επιθυμία των τελευταίων να είναι «προσταγή», να ξενυχτούν, να γέρνουν τα κεφάλια τους και να λαγοκοιμούνται πάνω στα χέρια τους, να εκλιπαρούν μια ελπίδα στα μετρημένα λόγια των γιατρών.
Μάτια νυσταγμένα γεμάτα αγωνία, χαρακτηριστικά «τραβηγμένα», μαλλιά αχτένιστα, πρόσωπα απεριποίητα… Γυναίκες με υπομονή και εγκαρτέρηση, να μην ξεκολλούν κοντά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα, να σκύβουν με αγάπη στα προσκέφαλά τους, να προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο τους.
Και καλά οι νεότερες στην ηλικία. Υπάρχουν και οι τσακισμένες από τα βάσανα της ζωής, με τις μαντίλες να σκεπάζουν τα κεφάλια τους και να αναρωτιέσαι πού βρίσκουν το κουράγιο και την αντοχή. Γιατί χρειάζεται και θάρρος και κουράγιο και γενναιότητα να αντιμετωπίσεις τις φουρτούνες της ζωής που είναι και πολλές και δεν ξέρεις κι από πού θα σου ’ρθουν. Και οι γυναίκες, οι περισσότερες τουλάχιστον, στέκονται παλληκάρια και στα εύκολα και στα δύσκολα. Μπράβο τους!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
