Χειμωνιάτικες αναπολήσεις…

Τετ, 04/11/2020 - 10:03
Χειμωνιάτικες αναπολήσεις…

Της Σοφίας Καρασούλη…

   Καθώς μπαίναμε στο Νοέμβρη, οι μέρες μίκραιναν κι έρχονταν οι πρώτες ψύχρες. «Πότε πια θα στρώσεις τα χαλιά;» ρώταγε ο πατέρας τη μητέρα μου. Ανέβαινε με την ξύλινη σκάλα στο στενόχωρο πατάρι και κατέβαζε ένα - ένα τα χαλιά Ανατόλια, τυλιγμένα σε ρολά, δεμένα από το τέλος της άνοιξης όμορφα και τακτικά σε πλαστικές θήκες με ναφθαλίνη. Μαζί τους κατέβαιναν κι οι μάλλινες φλοκάτες από την Αράχωβα, η κόκκινη κι η πορτοκαλιά, κι οι κουρελούδες για την κουζίνα και το χολάκι. Τις κουρελούδες τις έφτιαχνε μια θεία του πατέρα μου από κουρελάκια. Και για μπροστά στο νεροχύτη είχαμε χαλάκια από πλαστικές σακούλες, κι αυτά φτιαγμένα από τη θεία. Τίποτα δεν άφηναν να πάει στράφι οι πρωτινές!

   Πριν στρώσει τα χαλιά, η μητέρα τ´αέριζε, για να φύγει η μυρωδιά της ναφθαλίνης. Μαζί αέριζε και τα χοντρά παλτά και τις κουβέρτες. Έβγαιναν κι από τις χαρτόκουτες τα χειμωνιάτικα παπούτσια και τα μποτάκια.

   Ο πατέρας καθάριζε τα μπουριά της σόμπας - μεγάλη διαδικασία. Τον θυμάμαι με μουτζουρωμένα χέρια και ρούχα, ν' ανεβοκατεβαίνει για πολλή ώρα την εξωτερική σιδερένια ανεμόσκαλα. Αγόραζε κι ένα σωρό καυσόξυλα, που τα στοίβαζε στην αποθήκη μας κάτω από τις σκάλες. Αργότερα, όταν την ξυλόσομπα διαδέχτηκε η σόμπα του πετρελαίου, έπρεπε να πάρει πετρέλαιο. Κάθε χρονιά όλο κι ανέβαινε η τιμή του πετρελαίου, κι όλο το γκρίνιαζε.

   Όταν έφταναν τα μεγάλα κρύα του χειμώνα, το σπίτι είχε πια στρωθεί με τα χαλιά, τα χειμωνιάτικα είχαν αεριστεί από την κλεισούρα στις ντουλάπες, η ξυλόσομπα άναβε τα βράδια, και το σπίτι μοσχομύριζε φασκόμηλο και μελισσάκι, τα αγαπημένα βραστικά. Τότε κλείναμε την εσωτερική γυάλινη πόρτα του διαδρόμου, και το σπίτι χωριζόταν στα δύο: στο ζεστό νοτινό με την κουζίνα, το υπνοδωμάτιο και την σόμπα, και στο παγωμένο βορινό. Θυμάμαι να βλέπω την ανάσα μου όταν πήγαινα από το νοτινό στο βορινό τμήμα του σπιτιού. Τα βράδια σαν ξαπλώναμε, τα σεντόνια ήταν κρύσταλλο. Στοιβάζαμε τις κουβέρτες και τα παπλώματα το ένα πάνω στ' άλλο και πάλι κρυώναμε.

Τι παιχνίδια παίζει ο χρόνος κι όλα αυτά τα αναπολώ τώρα νοσταλγικά;

Σχετικά Άρθρα