Πώς πέρασαν τόσα χρόνια, σκέφτομαι από χτες, καθώς η «Αλήθεια» έκλεισε τα 37 χρόνια της και μπήκε στα 38. Ευτυχώς, εξακολουθεί να είναι όμορφη, ελκυστική, γοητευτική, τσαχπίνικη, αυθόρμητη, ακαταμάχητη, ελεύθερη και ωραία, αντικρίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία. Και εκσυγχρονισμένη, τώρα πια, αφού ναι μεν υπάρχει η έντυπη έκδοση αλλά εκείνη που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια είναι η ηλεκτρονική. Καθημερινά παρούσα με όμορφο σχεδιασμό και στην καρδιά όλων των γεγονότων.
Τριανταεφτάρα, λοιπόν, από χτες η «Αλήθεια», έχοντας όμως στις πλάτες της αμέτρητους τόμους από το 1987 μέχρι σήμερα. Τόμοι που τους βλέπω καμιά φορά και αναρωτιέμαι πόση φαιά ουσία ξοδέψαμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με το φύλλο αυτό. Πόσα πράγματα βγάλαμε από το μυαλό μας, τα κάναμε λέξεις και φράσεις, τα κατευθύναμε στο χαρτί μέσω των χεριών μας, τα αποτυπώσαμε, τα σελιδοποιήσαμε, τα στείλαμε να γίνουν τσίγκοι, να περάσουν από την τυπογραφική μηχανή, να διπλωθούν και να φτάσουν μέχρι τους αναγνώστες της. Χιλιάδες θέματα, εκατοντάδες τίτλοι, εκατομμύρια λέξεις που έδωσαν ζωντάνια στο άψυχο χαρτί, αποκάλυψαν, κατήγγειλαν, καυτηρίασαν, επεσήμαναν, σχολίασαν, επαίνεσαν.
Οι οικονομικές συγκυρίες είχαν ως αποτέλεσμα τη διακοπή της ημερήσιας έκδοσης της εφημερίδας, όμως την αντικατέστησε με άλλη μορφή η ηλεκτρονική. Άλλο όμως η έντυπη κι άλλο η ηλεκτρονική. Άλλο κόπο ήθελε η μια κι άλλο η άλλη. Άλλο το σκεπτικό της μιας κι άλλο της άλλης. Όμως συνεχίζουμε στο ίδιο μήκος κύματος ως προς την ενημέρωση, με την ίδια διάθεση, την ίδια όρεξη, το ίδιο μεράκι, την ίδια αγωνία, το ίδιο άγχος.
Είκοσι τρία χρόνια καθημερινής παρουσίας τελείωσαν τον Δεκέμβρη του 2011 για να πάμε στην εβδομαδιαία. Με τυπωμένες χιλιάδες σελίδες, με καθημερινό άγχος και αγωνία, με συνεχόμενο τρέξιμο, με το μυαλό να μην ξαποσταίνει ποτέ, ούτε τις Κυριακές, ούτε τις σχόλες, με παραμέληση της οικογένειας και άλλων υποχρεώσεών μας, με καινούργιες ιδέες, με κάθε δυνατή προσπάθεια να καλύπτουμε τις απαιτήσεις του αναγνώστη.
Όταν ο Γιάννης μου είπε ότι αναστέλλεται η έκδοση της ημερήσιας, λόγω της οικονομικής κρίσεως, καλύτερα να μου έδινε μια μαχαιριά… Λιγότερο θα με πονούσε… Παλαβός είσαι, θα πουν μερικοί… Μπορεί. Ήταν μια ζωή ολόκληρη. Αρχικά στο «Χιακό Λαό» και στη συνέχεια στην «Αλήθεια». Και η δική μου ζωή σήμαινε εφημερίδα από τα μικράτα μου. Πολλοί από εσάς δεν θα το καταλάβετε. Λογικό, αν δεν το ζήσεις.
Πάντως συνεχίζουμε και είναι και ζητούμενο. Και να έχουμε υγεία να συνεχίζουμε. Αμήν!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
