Kάποτε «πέρα μέσα στα χρυσά νταριά» κοιμόντουσαν αγοροκόριτσα ενώ δεν υπήρχε μόνο της «Μαργαρίτας τ’ αλωνάκι», αλλά και πολλά άλλα αλώνια κι αλωνάκια, για να αλωνίσουν οι γεωργοί… Μέχρι που μπήκε στη ζωή τους η αλωνιστική μηχανή. Που τέτοιες μέρες, κάθε καλοκαίρι, την περίμεναν στα χωριά για να αλωνέψουν τα στάρια και τα κριθάρια τους…
Τι θυμήθηκα πάλι θα μου πείτε… Χωρίς να το πολυκαταλάβω πέρασε από το μυαλό μου αυτή η πτυχή της αγροτικής ζωής του νησιού. Και πώς να ξεχάσουμε, όσοι μεγαλώναμε τέλη της δεκαετίας του ‘50, αρχή εκείνης του ’60, ότι ο ερχομός της αλωνιστικής μηχανής στο χωριό, ήταν το σημείο αναφοράς του καλοκαιριού. Και για εκείνους που ήθελαν να αλωνίσουν, αλλά και για άλλους που δεν είχαν καμία σχέση. Και προπάντων για τα παιδιά, που έβλεπαν κάτι παράξενο, περίεργο και διαφορετικό…
Όπως θυμάμαι η αλωνιστική, στο χωριό μου τουλάχιστον, στηνόταν μέσα στο πάλαι ποτέ γήπεδο του Ηρακλή. Εκεί που είναι τώρα το δημαρχείο και ο κόμβος στις παρυφές των Θυμιανών. Και εκείνο που μου μένει αξέχαστο είναι ότι κάθε απόγευμα, όταν άρχιζε να μουχρώνει, ολόκληρο σχεδόν το χωριό τραβούσε για το γήπεδο. Ήταν η «βόλτα» της καθημερινότητας για να ξεφύγουν λίγο οι άνθρωποι από τα σπίτια τους. Παρά το ότι η σκόνη σηκωνότανε ντουμάνι και οι μάστορες της αλωνιστικής προφύλασσαν τις μύτες και τα στόματά τους με μαντήλια, ενώ φορούσαν και μια μαντίλα στο κεφάλι. Η βόλτα ήταν και μια ευκαιρία να συναπαντηθούν αγόρια και κορίτσια και να αλλάξουν τις πυρακτωμένες ματιές τους…
Τώρα ούτε χρυσά νταριά υπάρχουν, ούτε αλωνιστικές, ούτε και βόλτες. Όλα έγιναν τόσο απλά και τόσο εύκολα…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
