Από δημοσιογραφική υποχρέωση προσπαθώ να παρακολουθώ και τις προεκλογικές συγκεντρώσεις. Είναι η λεγόμενη μάχιμη δημοσιογραφία. Όμως τελευταία, λόγω κινητικών προβλημάτων, αποφεύγω αυτού του είδους τη δημοσιογραφία και περιορίζομαι στην αρθρογραφία και σχολιογραφία που δεν θέλει τρέξιμο. Όμως άμα μου δοθεί η ευκαιρία δεν την αφήνω να περάσει στο ντούκου…
Έτσι, το περασμένο Σάββατο, βρέθηκα στη Χώρα, στην προαναγγελθείσα συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα με κατέβασε ένας φίλος και κουμπάρος μου για να μην ταλαιπωρηθώ να βρω θέση να σταθμεύσω το αυτοκίνητό μου. Με άφησε στη γωνία Φιστέλ ντε Κουλάνς και Αρχέρμου, καθώς η συγκέντρωση θα γινόταν στη Βουπάλου.
Ήταν 11 παρά και η πρώτη ματιά μου διαπίστωσε ότι ήταν αρκετοί μαζεμένοι προς τη μέση του πεζόδρομου. Μπα, σκέφτηκα, τόσοι πολλοί και είναι ακόμα και νωρίς…
Προχώρησα, βρήκα και μια καρέκλα παρακείμενου καφενείου και κάθισα και άρχισα να παρατηρώ γύρω γύρω. Άνθρωποι σε πηγαδάκια οι οποίοι προφανώς μιλούσαν πολιτικά, ένα τραπεζάκι με σημαίες, κομματικές βέβαια, χαμόγελα πολλά. Μια κινούμενη άμμος πάνω κάτω, χειραψίες, αγκαλιάσματα από γνωστούς και φίλους που είχαν καιρό να συναντηθούν. Σε μια γειτονική κουβέντα που, άθελά μου, κρυφάκουγα την καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής και την ελπίδα για καλύτερες μέρες με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Κάποιοι φίλοι παλιοί με έβλεπαν, έρχονταν προς το μέρος μου, με χαιρετούσαν με χαρά και χαμόγελο και τους χαιρόμουν. Η Βάσω και τα υπόλοιπα στελέχη και μέλη σε «αναμμένα κάρβουνα» περιμένοντας τον πρόεδρο…
Η ώρα περνούσε, το πλήθος μεγάλωνε, καλύπτοντας και τους δύο πεζόδρομους, ο ήλιος άρχισε να ντιντινίζει πάνω στα κεφάλια, υποχρεώνοντας μάλιστα κάποιους ηλικιωμένους να αρχίσουν να αποχωρούν, η αδημονία μεγάλωνε καθώς ο πρόεδρος αργούσε, μιας και θα έφτανε με την πτήση των 11.45. Και κακώς βέβαια το ραντεβού είχε δοθεί για τις 11…
Κάποιοι με μοντέρνα κινητά μας ενημέρωσαν ότι το αεροπλάνο έφτασε, οπότε όλοι ετοιμάστηκαν για την υποδοχή. Δέκα λεπτά αργότερα είχαμε κινητικότητα κάτι που σήμαινε την άφιξη του αρχηγού. Μια ομάδα νεαρών αλλά και πολλοί άλλοι άρχισαν να συνωστίζονται στην Αρχέρμου, ο Αλέξης βγήκε από το αυτοκίνητο που τον μετέφερε, και άρχισε το «μαρτύριό» του, καθώς είχε δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη που ήταν συνεχόμενο. Όλοι ήθελαν να τον χαιρετήσουν, να τον φιλήσουν, να τον αγκαλιάσουν, να τον χτυπήσουν στην πλάτη, να βγάλουν σέλφι, να του κάνουν ένα παράπονο.
Αδιάβατος ο διάδρομος προς τη μικρή εξέδρα και χρειάστηκε προσπάθεια να ανοίξει λόγω του συνωστισμού που προκλήθηκε. Οι νεολαίοι άρχισαν τα συνθήματα που είχαν όλα σχεδόν το όνομά του και, αφού είδε κι έπαθε, επιτέλους έφτασε στο σημείο της ομιλίας. Σήκωσε τα χέρια και χαιρέτησε το πλήθος εντεύθεν κακείθεν των πεζοδρόμων. Η ομιλία του που διακοπτόταν από χειροκροτήματα, επευφημίες και συνθήματα διήρκεσε 45 λεπτά. Και μάλιστα έδωσε τη δική του εξήγηση γιατί οι Χιώτες πάμε δυο δυο. Για να είναι ο ένας κοντά στον άλλο και αλληλέγγυοι.
Ο Τσίπρας κατέληξε στο Κάστρο, όπου ξεναγήθηκε από την Όλγα Βάσση, κάθισε στο τραπέζι ανάμεσα στους υποψήφιους και στελέχη της Νομαρχιακής, πέρασε κανένα δεκάλεπτο να κάνουν τη δουλειά τους οι δημοσιογράφοι, χαλάρωσε λίγο, για να αρχίσει και πάλι το «μαρτύριο» με όσους τον πλησίαζαν για μια χαιρετούρα και μια σέλφι. Πέρασε και από τα υπόλοιπα τραπέζια και χαιρέτησε τους συνδαιτυμόνες και αποχώρησε.
Τα στιγμιότυπα από το γεύμα στο Κάστρο. Μάλιστα η Κωστούλα Καλιμανά του τραγούδησε και το «Σ’ αγαπώ γιατί είσ' ωραίος σ' αγαπώ γιατί είσαι εσύ"...
Του Δημήτρη Φρεζούλη
