Αποχωρώντας χτες το πρωί από το Μέγα Λιμνιώνα αφού έκανα το μπάνιο μου, άκουσα κάποιον να με φωνάζει… «Κύριε Φεζούλη, κύριε Φρεζούλη…». Όπως ήταν λογικό σταμάτησα και είδα κάποιον κύριο να έρχεται προς το μέρος μου. «Μόλις τηλεφώνησα στον Μανδάλα για να του πω τα χάλια της νοτινής παραλίας του Μέγα Λιμνιώνα. Και τι δεν έχει σκορπισμένο γύρω - γύρω. Δεν υπάρχει ούτε μια αλλαξιέρα, μόνο μια ομπρέλα, κανένας κάδος για τα σκουπίδια»…
Και ο αγαπητός φίλος είχε δίκιο… Η παραλία, στην οποία ιδιαίτερα τις μεσημεριανές και απογευματινές ώρες δημιουργείται το αδιαχώρητο, είναι χωρισμένη σε δύο κομμάτια. Στο προνομιούχο, χάρη στην ιδιωτική πρωτοβουλία, και στο ξεχασμένο. Έτσι έχουμε το βόρειο τμήμα όπου γίνεται ο χαμός με ξαπλώστρες, ομπρέλες και τα συναφή και μάλιστα όλα πάνω στο κύμα και το νότιο που είναι ο φτωχός συγγενής. Παρόλο ότι αυτό το τελευταίο, ως προς την περιβαλλοντική εμφάνιση, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το προηγούμενο. Πατείς με πατώ σε στο βόρειο η απέραντη μοναξιά στο νότιο. Γιατί; Γιατί τα καταστήματα έχουν φροντίσει ώστε η υποδομή τους από κάθε άποψη να είναι εξαιρετική, πληρώνοντας, βέβαια, ο πελάτης το αντίστοιχο τίμημα για την ξαπλώστρα και την ομπρέλα ή για τον καφέ του. Εκεί όλα είναι καθαρά επειδή φροντίζουν και τα παιδιά που σερβίρουν και υπάρχουν και δύο αλλαξιέρες, αν έχω προσέξει καλά…
Και τι γίνεται στο νότιο; Η απόλυτη εγκατάλειψη. Μια, όλη κι όλη δημοτική ομπρέλα, διασκορπισμένα σκουπίδια, καμιά αλλαξιέρα, ούτε ένα καλαθάκι για τα σκουπίδια. Και βέβαια ελάχιστοι την προτιμούν αφού δεν υπάρχει ούτε η στοιχειώδης υποδομή.
Τι άλλο να γράψω; Ότι ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή του καλοκαιριού και επιβάλλεται να φροντίσουν οι αρμόδιοι να μην είναι ορφανή η νότια παραλία, στην οποία μάλιστα υπάρχει και άμμος στην ακροθαλασσιά που προσφέρεται για παιδιά; Να περιμένουμε ότι κάτι θα γίνει; Για να δούμε…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
