Την χαίρομαι κάθε φορά τη «Μόστρα» του χωριού μου, που είναι και μοναδική σε ολόκληρη τη Χίο. Την χαίρομαι και την απολαμβάνω για πολλούς λόγους, αλλά και για έναν μεγαλύτερο από όλους τους άλλους. Κι αυτός είναι γιατί με την επιμονή κάποιων, στο «παιχνίδι» μπαίνουν όχι μόνο οι πιο μικροί, αλλά και άλλοι, που αδιαφορούσαν μέχρι πριν λίγα χρόνια και που άρχισαν σιγά - σιγά να δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον…
Θυμάμαι όταν πριν από μερικά χρόνια είχε ξεκινήσει και πάλι το λειτούργημα των δύο ξωκκλησιών μας, των οποίων τα μέλη που αποτελούσαν τα λεγόμενα σινάφια (χτιστάδων και πετροκόπων), ήμασταν «τρεις κι ο κούκος». Παρ’ όλα αυτά κανείς δεν είχε απογοητευθεί τότε από τη μικρή συμμετοχή, ώστε να σταματήσει αυτό το λειτούργημα το πρωί της Τυρινής Κυριακής. Οι «τρεις» έγιναν δέκα και οι δέκα έγιναν είκοσι και τριάντα και σαράντα. Κάθε χρόνο που περνούσε η συμμετοχή γινόταν μεγαλύτερη, για να φτάσουμε στο σημείο να σημειώνεται το αδιαχώρητο στις αίθουσες υποδοχής των ξωκκλησιών.
Τι θέλω να πω με δυο λόγια: Ότι τελικά χρειάζεται επιμονή και υπομονή, έστω κάποιων ελάχιστων, για να αναθερμαίνεται το ενδιαφέρον για τα παραδοσιακά ήθη και έθιμά μας. Χρειάζονται πάντα κάποιοι, έστω και λίγοι, να κρατάνε άσβηστη τη φλογίτσα της παράδοσης όταν τρεμοσβήνει. Όταν βρεθούν οι πρώτοι ακολουθούν και άλλοι και έτσι διατηρείται η παράδοση που κινδυνεύει να χαθεί και να ισοπεδωθεί από τη λαίλαπα της «προόδου» και του «εκσυγχρονισμού». Αντιστεκόμαστε, λοιπόν, με όλες μας τις δυνάμεις. Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε αυτή την παράδοση ζωντανή! Και αλίμονο αν δεν κάνουμε το παν να την κρατήσουμε…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
