Ουζάκι γουστάρισα χτες το μεσημεράκι, αλλά το ουζάκι θέλει και το ανάλογο μεζεδάκι. Έτσι πήγα στο χωριανό κρεοπωλείο και πήρα για το ουζάκι παστουρμά, όπως θέλει και το τραγουδάκι, αλλά και μια… πηχτή. Και μαζί με ελιές, ντομάτα και τυράκι το απόλαυσα, έστω και… αγκρίνιαστο, χωρίς παρέα δηλαδή. Και θυμήθηκα το κείμενο που είχε γράψει η Σοφία Καρασούλη για την πηχτή και το μοιράζομαι μαζί σας.
«Και τι δεν είχε το τραπέζι της Πρωτοχρονιάς που ετοίμαζε κάθε χρόνο η μητέρα μου! Και του πουλιού το γάλα! Πρώτο και καλύτερο το παστίτσιο - το σήμα κατατεθέν της μαμάς μου, ψητό στο φούρνο με πατάτες, μπόλικα ορεκτικά με απαραίτητα την ρωσική σαλάτα και την αλμυρή λακέρδα, που άρεσαν στον πατέρα μου. Αλλά για μένα το ξεχωριστό πιάτο ήταν η πηχτή που την τρώγαμε μονάχα την Πρωτοχρονιά.
Έπαιρνε ο πατέρας κρέας χοιρινό από του Απότσου τις παραμονές - για χρόνια πιστοί πελάτες του Απότσου που ήταν μακρινός συγγενής και «ξέρουμε και τα κρέατα», όπως έλεγαν οι δικοί μου. Έβραζε η μητέρα το κρέας με δαφνόφυλλα και χοντρό πιπέρι. Ήθελε να βρει και νεράντζια για να πήξει ο ζελές. Θυμάμαι μια χρονιά που είχε στείλει τον πατέρα μου να κόψει μερικά από τις νεραντζιές γύρω στον Δημοτικό Κήπο γιατί για κάποιο λόγο δεν είχε μπορέσει να προμηθευτεί από τους καμπούσους συγγενείς.
Έβαζε την πηχτή σε γυάλινα μπολ και την άφηνε στο μεγάλο τραπέζι, πειρασμό μεγάλο, μέχρι την ημέρα της Πρωτοχρονιάς όταν θα ερχόταν η γιαγιά, οι θείοι και τα ξαδέλφια για το μεγάλο φαγοπότι. Μια χρονιά, εκεί γύρω στα δώδεκά μου, έφαγα λαίμαργα πολύ πηχτή και κακώς ξημερώθηκα. Ήταν η πρώτη στομαχιά της ζωής μου, πάθημα-μάθημα κατά της αδηφαγίας.
Η πηχτή της Πρωτοχρονιάς της μαμάς μου άρεσε σε πολλούς. «Α μου φέρεις και λιγάκι πηχτή;» ζητούσε ο εργένης θείος Ξένος, που του πήγαινε τακτικά μαγειρευτό φαγητό. Και θυμάμαι πάντα έφτιαχνε κι ένα ξεχωριστό μπολάκι για να δώσει στον θείο Σταύρο, που τρελαινόταν για πηχτή. Με τον καιρό και… τις χοληστερίνες όλων τους η μαμά σταμάτησε την παράδοση της πηχτής. Αλλά η συνταγή υπάρχει κάπου στο σπίτι μας στη Χίο και θα την ξετρυπώσω γιατί θέλω πολύ να γευτώ και πάλι την πηχτή εκείνη της Πρωτοχρονιάς.»
Του Δημήτρη Φρεζούλη
Υ.Γ.: Περιττό να πω ότι μετά την ουζοποσία είχε αδειάσει το μπολάκι με την πηχτή και εκείνη τη νοστιμότατη τρεμούλα της!
