Η πλατεία ήταν γεμάτη, με το νόημα που 'χει κάτι απ’ τις φωτιές με αγανάκτηση που δεν ξανάδα στη ζωή μου τη σκυφτή. Για να παραφράσω λίγο τους στίχους του Σαββόπουλου. Γιατί αυτό που ζήσαμε χτες δεν ξανάγινε. Η πλατεία ολόκληρη κατακλύστηκε στην κυριολεξία από άντρες, γυναίκες, αγόρια, κορίτσια, νέους, γέρους σε μια συγκινητική συμπαράσταση σε όλους εκείνους που έχασαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν στην τραγωδία των Τεμπών. Τα αδικοχαμένα παιδιά, κυρίως, ήταν η αφορμή να ζήσουμε χτες κάτι πρωτοφανές. Ολόκληρη την πλατεία Βουνακίου γεμάτη! Και τέτοια πληρότητα και μάλιστα σε μια συγκέντρωση πυκνή δεν την είδαμε ξανά. Άντε να την είδαμε καμιά δυο φορές στο παρελθόν.
Ευαίσθητοι οι Χιώτισσες και οι Χιώτες ανταποκρίθηκαν μαζικά στο κάλεσμα των γονιών και των παιδιών από τους τάφους τους. Και δεν ήταν μόνο οι Χιώτες. Χιλιάδες Έλληνες σε όλες τις πόλεις της χώρας συγκεντρώθηκαν και ζήτησαν δικαιοσύνη. Μια δικαιοσύνη που πολύ αργεί όμως και προφανώς υπάρχουν και πολιτικές σκοπιμότητες. Και εκείνη η μάννα, η Καρυστιανού, να συγκλονίζει για μια ακόμα φορά. Και τι να πει κι ο πατέρας που έχασε και τις δυο κόρες του σε εκείνη την τραγωδία...
Και δεν ήταν μόνο η πλατεία γεμάτη. Πλημμύρισαν οι δρόμοι και στην πορεία. Μια πορεία μεγαλειώδης να την ακολουθούν εκατοντάδες και να κατακλύζουν την προκυμαία καθ’ όλο το μήκος και το πλάτος της. Και αυτό το ποτάμι και αν ήταν έκπληξη! Ένα ποτάμι σε μια ήρεμη πορεία, συγκινητική θα έλεγα. Μια πορεία που δεν είχε ξαναζήσει η Χίος όλα τα προηγούμενα χρόνια. Σχεδόν όλοι όσοι είχαν παραβρεθεί στην πλατεία την ακολούθησαν εκφράζοντας και με τον τρόπο αυτό την αγανάκτηση και τον θυμό τους. Στην πορεία πρωτοστάτησε η νέα γενιά, με τους φοιτητές να φωνάζουν "να λέει ένα παιδί δεν έχω οξυγόνο, αυτό είναι που κάνει το κράτος δολοφόνο".
Μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το έγκλημα στα Τέμπη πραγματοποιήθηκαν από άκρη σε άκρη σε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, με την ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων των Τεμπών, να είναι συγκινητική.
Κεντρικό σύνθημα των συγκεντρώσεων το “Δεν έχω οξυγόνο“, από το ανατριχιαστικό ηχητικό ντοκουμέντο από το 112 που είδε το φως της δημοσιότητας και μαρτυρά πως πολλά από τα θύματα της τραγωδίας επέζησαν της σύγκρουσης αλλά κάηκαν ζωντανοί. Πόνος και οργή έχει κατακλύσει τα αγαπημένα πρόσωπα των θυμάτων αλλά και εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη τη χώρα και πέρα από αυτή, οι οποίοι ζητούν την απόδοση δικαιοσύνης.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
