Η συναυλία

Ήταν αναμενόμενο, ότι στην κυριολεξία δεν θα έπεφτε καρφίτσα στην πλατεία Βουνακίου. Για την επετειακή συναυλία της λαϊκής ορχήστρας Μίκης Θεοδωράκης με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου συνθέτη. Και όχι αδικαιολόγητα. Από τη μια για την απόδοση τιμής στον Μίκη και από την άλλη γιατί δεν έχεις την ευκαιρία να απολαμβάνεις μια τέτοια, μεγάλη και ποιοτική ορχήστρα. Και ποιο όργανο δεν περιλαμβανόταν... 

Από νωρίς το μεσημέρι που άρχισαν να απλώνονται οι καρέκλες που κάλυπταν το χώρο από την εξέδρα, μπροστά στο Δημαρχείο μέχρι και το σιντριβάνι, ήταν ένα προμήνυμα γι' αυτό που θα ακολουθούσε. Και έτσι έγινε καθώς από πολύ νωρίς το απόγευμα άρχισε η προσέλευση του κόσμου που πρόβλεψε ότι αν δεν πάει έγκαιρα θα τη βγάλει στο όρθιο. Οι καρέκλες γέμισαν στο άψε σβήσε ενώ παράλληλα είχαν αναπτυχθεί και τραπεζάκια με πολυθρόνες από τα γειτονικά μαγαζιά. Τόσο εκείνο που σερβίρει καφέδες, όσο και από το οβελιστήριο. Γέμισαν κι αυτές ενώ συγχρόνως το ίδιο έγινε και με τα πεζουλάκια. Μάταια έψαχνες έναν κενό χώρο ή καμιά ελεύθερη πολυθρόνα, αφού και όσες ήταν άδειες ήταν κρατημένες από κάποιους που είχαν φτάσει νωρίτερα… Γέμισαν και τα σκαλοπάτια του σιντριβανιού και όποιος άλλος κενός χώρος υπήρχε.

Απελπισία στην κυριολεξία, αλλά το καλό το παλληκάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Κάποιοι είχαν φροντίσει να φέρουν μαζί τους «σπαστές» καρέκλες της παραλίας, κάποιοι άλλοι σκαμνάκια και κάποιοι τρίτοι σκαμπουδάκια. Και κάποια στιγμή έγινε και… «έφοδος» στο Δημαρχείο που άδειασε από καρέκλες. Και υπήρχαν κι εκείνοι που την άραξαν στις πλάκες ενώ πολλοί την έβγαλαν στο όρθιο.

Στη συναυλία τώρα. Με μια τόσο πολυμελή ορχήστρα λογικό ήταν η μουσική απόδοση να είναι άριστη. Και μάλιστα σε κομμάτια που προσφέρονταν. Και ο Μίκης τι δεν έγραψε... Ξεκινώντας από τον Απρίλη τον ξανθό, στο μοσχοβολούν οι γειτονιές, στην όμορφη πόλη, στο φεγγάρι που κάνει βόλτες, στο είναι μεγάλος ο γιαλός. Για να ακολουθήσουν το είμαστε δυο, είμαστε τρεις, όταν σφίγγουν το χέρι, της αγάπης αίματα, σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες, κλαίει η μάννα μου, Δραπετσώνα, Ρωμιοσύνη και τόσα άλλα. Με όλους μας να συμμετέχουμε, να περνάμε ωραία και να συνοδεύουμε τους τραγουδιστές.

Κάποιες ενστάσεις υπήρξαν για τη συμμετοχή της Γλυκερίας και που, για ορισμένους, αμαύρωσε την όλη εκδήλωση λόγω της πρόσφατης συναυλίας της στο Ισραήλ, κόντρα στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι έπρεπε να εκφραστεί η αντίθεσή μας, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η συναυλία ήταν για να τιμηθεί ο μεγάλος συνθέτης. Ήταν δυνατό να αγνοηθεί ο σκοπός της εκδήλωσης; Κι εδώ που τα λέμε και να μην συμμετείχε δεν θα έχανε η Βενετιά βελόνι. Και κάτι ακόμα. Η απόδοση κάποιων τραγουδιών δεν μπορούμε να πούμε ότι μας ικανοποίησε. Από την άλλη ο Δημήτρης Μπάσης ήταν καταπληκτικός. Θα λέγαμε ότι «τα έδωσε όλα». Ήταν ανεπανάληπτος και μας συγκλόνισε με τις ερμηνείες του. Και μας συνάρπασε και μας συγκίνησε. Ο νεαρός τραγουδιστής και ηθοποιός Παναγιώτης Πετράκης ήταν κι αυτός ξεχωριστός και τον χαρήκαμε.

Συμπερασματικά, η συναυλία για τον Μίκη ήταν το κερασάκι στην τούρτα των 100ών γενεθλίων του. Τη χαρήκαμε και την απολαύσαμε.