«Μισή αστραπή είναι η ζωή. Μα προφταίνουμε»... Μια σοφή κουβέντα από τον μεγάλο Κρητικό, τον Νίκο Καζαντζάκη, που φέτος συμπληρώνονται και εξήντα χρόνια από το φευγιό του. Μισή αστραπή... Ούτε καν ολόκληρη. Τσακ-μπαμ, που λέμε… Και το καταλαβαίνουμε, ολοένα και καλύτερα, καθώς φορτωνόμαστε τον έναν μετά τον άλλο τους χρόνους στην πλάτη μας και, μάλιστα, πρέπει να θεωρούμε και τυχερούς τους εαυτούς μας που τη βγάλαμε «καθαρή» και τον χρόνο που έφυγε και πάει καλιά του. Βλέπετε, κάθε χρόνος που περνάει ξεχειλίζει από θανάτους… Πόσοι και πόσες «έφυγαν» για το ταξίδι που δεν έχει γυρισμό και τον χρόνο που μας αποχαιρέτησε… Κι άμα έχεις φάει τα ψωμιά σου, ε, είναι διαφορετικά. Στο πιτς φυτίλι βρέθηκαν στην άλλη μεριά και τρέχα γύρευέ τους...
Μπήκαμε, λοιπόν, και στον καινούργιο χρόνο που, για τις υπόλοιπες μέρες του, θα φέρει τον τίτλο του 2025. Και βέβαια ένα ερώτημα είναι πότε γιορτάσαμε το περιβόητο εκείνο «Μιλένιουμ» και πότε φτάσαμε μέχρι εδώ. Και πότε γιορτάσαμε και άλλες, περασμένες και ξεχασμένες πια, Πρωτοχρονιές, τις οποίες ο καθένας μετράει σύμφωνα με την ηλικία του. Και σε όσους έχουν λίγες στην πλάτη τους δεν τους καίγεται καρφάκι. Εκείνους όμως που έχουν αρκετές, όσο να ‘ναι, τους «απασχολούν». Βλέπετε υπάρχουν και αρκετοί που δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με τα χρόνια που περνάνε. Κάποιοι και κάποιες τα «κρύβουν» κιόλας, λέτε και άμα τα κρύψουν, δεν θα βαραίνουν τις πλάτες τους. Μόνο που δεν μπορούν να κρύψουν τις ρυτίδες που τους τα θυμίζουν, τα γκριζαρισμένα μαλλιά, τα πονάκια «στη σπάλα μου, στην κουτάλα μου και σ’ όλα μου τ’ άλλα μου».
Πάντως δεν το βάζουμε κάτω. Προφταίνουμε! «Τι τριάντα, τι σαράντα, τι
Του Δημήτρη Φρεζούλη
