Το αλίευσα τυχαία στο διαδίκτυο, αλλά επειδή έχω την εντύπωση ότι αφορά όλους όσοι έχουν παιδιά, ιδιαίτερα σε μικρή ηλικία, σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας…
«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση! Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω... το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής τους και να με ακούν οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί...
Όταν είμαι τηλεόραση, θα ‘χω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί. Θέλω τ' αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει πιο πολλές ώρες μαζί μου. Θέλω να νιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε - πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Α! Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δεν ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»
H δασκάλα που το διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «Τι συμβαίνει;» Αυτή απάντησε: «Διάβασε αυτή την έκθεση… Την έχει γράψει ένας μαθητής μου». Ο σύζυγος είπε: «Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!» Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: «Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας!..».
Μη μου πείτε ότι το παραπάνω δεν είναι ένα καλό μάθημα για όλους μας… Άσχετα αν είναι πραγματική ή όχι η έκθεση. Πόσες ομοιότητες έχει με το «έργο» που παίζεται στα σπίτια μας; Ας αναρωτηθούμε…
