«Ή μικρός μικρός παντρέψου ή μικρός καλογερέψου», έλεγε μια παροιμία και, προφανώς, για να μην… καλογερέψω παντρεύτηκα με τη γυναίκα μου μικρός. Είκοσι τριών χρόνων κι οι δυο. Που λέει ο λόγος, πριν καλά - καλά βγούμε από το αβγό. Και μάλιστα είχε προηγηθεί και ένα διάστημα τριών χρόνων αρραβωνιασμένοι, δύο χρόνων σχέσης και 2-3 χρόνια που την κιαλάριζα γιατί μου άρεσε. Συνολικά 60 χρόνια.
Καθώς κατεβαίναμε, λοιπόν, με το λεωφορείο στη Χώρα προσπαθούσα πάντα να κάθομαι δίπλα της και να πιάνουμε κουβέντα. Περί ανέμων και υδάτων φυσικά, γιατί δεν ήταν και τόσο απλό να «ανοιχτείς» εκείνο τον καιρό και να βγάλεις τα σώψυχά σου. Μου έφτανε όμως κι αυτό, αφού εκείνο τον καιρό οι απαιτήσεις μας δεν ήταν μεγάλες… Μια ματιά ήταν αρκετή!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά πρωί - πρωί και τι σας ενδιαφέρουν; Ξέρετε, επειδή τα μοιραζόμαστε όλα, δεν μπορώ να σας κρύψω ότι, σαν σήμερα, πενήντα δύο ολόκληρα χρόνια πριν, παντρευόμασταν. Κυριακή 7 Οκτωβρίου 1973. Έχουμε, δηλαδή, την 52η επέτειο του γάμου μας. Δεν μπορώ να πω ότι είναι πολλά ή λίγα. Μπορώ να πω όμως ότι τα καταφέραμε και οι δυο, και παρά τις όποιες φουρτούνες περάσαμε κατά καιρούς, να είμαστε μαζί, να αγαπάμε και να προσέχουμε ο ένας τον άλλο, να καταλαβαινόμαστε. Με τη Φρόσω να στέκεται δίπλα μου φύλακας - άγγελος σε όλες τις περιπέτειες της υγείας μου και όχι μόνο και την ευγνωμονώ.
