Κάποιοι λένε ότι η περίπτωση του αντιμονίου μας δίχασε, αλλά αναρωτιέμαι ποιους δίχασε… Γιατί διχασμός δεν υπάρχει. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι, ας τους πούμε, υπερασπιστές της αμφίβολης επένδυσης και από την άλλη σύσσωμη η κοινωνία, όπως φαίνεται, αντίθετη…
Πολλές μέρες τώρα το θέμα κλωθογυρίζει με στάση αναμονής από τους υποστηρικτές αλλά και με τους αντίθετους να αυξάνονται και να πληθύνονται. Με παραστάσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας κάθε λίγο και λιγάκι προκειμένου να ακυρωθεί η όποια πρόθεση. Και μάλιστα με μεγάλη συμμετοχή, παρά το ότι τα τελευταία χρόνια, αν εξαιρέσουμε την αντίδραση για την υπερδομή, δύσκολα σηκωνόμαστε από τον καναπέ μας. Να όμως που το θέμα των εξορύξεων με τις συνέπειες που εγκυμονούν μας ευαισθητοποίησε. Πώς το πάθαμε, θα πείτε… Όπως φαίνεται, ευτυχώς, έχουμε ακόμα μέσα μας φιλότιμο και αντιδρούμε όταν επιβάλλεται να αντιδράσουμε.
Και είναι εντυπωσιακό ότι το όλο θέμα δεν «αναδείχτηκε» μόνο από κάποιους που, ας πούμε, είναι πιο ευαίσθητοι και μια ζωή διαμαρτύρονται. Αρνητικοί είναι, και μάλιστα με επιχειρήματα, όχι μόνο οι κάτοικοι της περιοχής, αλλά και πολλοί άλλοι που κάνουν επιστημονική προσέγγιση του θέματος. Και δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι τυχάρπαστοι και δήθεν. Βάζουν κάτω τα πράγματα και τεκμηριωμένα εκφράζουν την άποψή τους. Όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά.
Και το ερώτημα είναι τι μέλλει γενέσθαι με μια τέτοια καθολική άρνηση όχι μόνο όσων φαίνονται με τις αντιδράσεις τους αλλά και του απλού κόσμου όπως προκύπτει από τις κατ’ ιδίαν συζητήσεις. Και το ζητούμενο είναι αν μετά από μια τέτοια καθολική αντίδραση εξακολουθεί να σχεδιάζεται η εξόρυξη αντιμονίου. Οι πλέον αρμόδιοι δεν νομίζουν ότι το θέμα που μας απασχολεί τις τελευταίες μέρες πρέπει να λήξει επιτέλους;
Για την ανάπτυξη της βορειοδυτικής Χίου έχουν ακουστεί πολλά κατά καιρούς. Βαρεθήκαμε τόσα χρόνια να τα ακούμε. Δεν γίνεται όμως τίποτα. Άραγε η εξόρυξη του αντιμονίου είναι η μόνη λύση και αυτή αμφισβητούμενη;
