Ε, δεν πάμε καθόλου καλά. Και ποιος είπε, εκτός του Μητσοτάκη, του Μαρινάκη και της κυβέρνησης, ότι πάμε; Για σκεφτείτε ότι χρειαζόμαστε «μέσο» για να στελεχωθεί ο Οίκος Ναύτη με γιατρό! Με λίγα λόγια το αυτονόητο θέλει και μέσο! Διάβαζα χτες στην Αλήθεια ότι μίλησαν ο δικός μας πρόεδρος των συνταξιούχων του ΝΑΤ, Στέλιος Κουμπιάς, με το νέο αντιπρόεδρο, Γιώργο Βουρέκα. Ο οποίος σημειωτέον κατάγεται από τα Ψαρά και, ως συμπατριώτης τρόπον τινά, θα προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα του γιατρού στον Οίκο. Δεσμεύτηκε, είπε ο Στέλιος, ότι μέσα στην επόμενη εβδομάδα θα απαντήσει επί του αιτήματος για τοποθέτηση γενικού γιατρού ή παθολόγου στον Οίκο Ναύτη Χίου, 2 με 3 φορές την εβδομάδα για την κάλυψη κυρίως αναγκών συνταγογράφησης.
Προσέξτε… Δεσμεύτηκε ότι θα απαντήσει. Δεν δεσμεύτηκε ότι θα διορίσει. Τώρα τι θα καταφέρει να κάνει ο κ. Βουρέκας θα το δούμε, που μπορεί να έχει καλή διάθεση ο άνθρωπος αλλά δεν φτάνει μόνο αυτή.
Το πρόβλημα του γιατρού στον Οίκο Ναύτη δεν είναι τωρινό… Μια φορά κι έναν καιρό, αρκετά μακρινό, το οίκημα του Οίκου έσφυζε από ζωή. Και με ιατρικό και υγειονομικό αλλά και διοικητικό προσωπικό. Και με δωρεές είχε εξοπλιστεί με τέλεια ιατρικά μηχανήματα και εργαστήρια. Τα οποία όμως, αν δεν κάνω λάθος, στο τέλος σάπισαν στα υπόγεια του κτηρίου.
Εδώ και κάμποσα χρόνια απαξιώθηκε η λειτουργία του Ιδρύματος και η κατάληξη ήταν να μην μείνει τίποτα όρθιο και να μην υπάρχει ούτε γιατρός! Παρά το ότι προβλέπεται από το νόμο. Και οι κατά καιρούς διαμαρτυρίες πηγαίνουν στο βρόντο.
Μέχρι που ο δήμαρχος Χίου, Σταμάτης Κάρμαντζης, το 2021 δήλωσε στον υπουργό Υγείας Θάνο Πλεύρη, ότι αν δεν μπορεί το Υπουργείο να καλύψει το πάγιο αίτημα των ναυτικών για στελέχωση του Οίκου Ναύτη με έναν γιατρό, τότε ας επιτρέψει νομοθετικά να το κάνει αυτό ο δήμος, ο οποίος προτίθεται να καλύψει τη δαπάνη για την αμοιβή του.
Και τι έγινε; Δεν ίδρωσε κανένα αφτί.
Καλά το έγραψε ο αγαπητός Παναγιώτης Καλαγκιάς από τη Λαγκάδα… «Κι ὅταν ἀπόμαχος θ’ ἀράξεις στή στεριά και πάψουν ὅλοι οἱ καιροί νά σέ χτυπάνε ἀντί γι’ ἀγάπη νά σού δώσουν καί καρδιά σάν γερασμένο λίμπερτυ σέ παρατᾶνε».
Του Δημήτρη Φρεζούλη
