«Κουβαλήσατε;» ή «πότε θα «κουβαλήσετε» εσείς;»… Δύο ερωτήματα που ήταν στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο τούτες τις μέρες, αλλά και αυτές που θα ακολουθήσουν, κάποιες άλλες εποχές. Και τι εννοούσαν με τον όρο «κουβάλημα»;
Την μετακόμιση των ανθρώπων από τα σπίτια του χωριού σε κάποια άλλα, εξοχικά, στις παραλίες του νησιού. Ο θεός να τα έκανε βέβαια εξοχικά, αφού τα περισσότερα ήταν κάτι βότες (βαρκοσύρματα για να βάζουν μέσα τις βάρκες) που είχαν χτιστεί από παλιά για να εξυπηρετήσουν κάποιες από τις βιοποριστικές ανάγκες τους. Βότες που χρησιμοποιούνταν τα καλοκαίρια, ουσιαστικά όχι για διακοπές, όπως τις ξέρουμε σήμερα, αλλά για να κάνουν ένα μπάνιο τα παιδιά, να τους «ανοίξει» η όρεξη κοντά στη θάλασσα (έτσι πίστευαν τότε, ότι η θάλασσα «ανοίγει» την όρεξη) για να ξαποστάσει το βράδυ ο ξωμάχος της ζωής, πίνοντας το ουζάκι του…
Και το «κουβάλημα» δεν ήταν και τόσο εύκολο, αφού δεν είχε η κάθε οικογένεια και ένα και δύο αυτοκίνητα. Επιστρατεύονταν λοιπόν τα γαϊδουράκια, οι φοράδες και τα μουλάρια να «κουβαλήσουν» τα συμπράγκαλα. Και έκαναν και μία και δύο στράτες, αφού οι οικογένειες ήταν μεγάλες. Και έπρεπε να μεταφερθεί το νοικοκυριό από το σπίτι στο «εξοχικό». Αυτό το τελευταίο δεν ήταν εξοπλισμένο και δεν μπορούσε να είναι, καθώς η θάλασσα τα «έτρωγε» όλα. Και φυσικά στοιβάζονταν ο ένας πάνω στον άλλο σε εκείνες τις βότες, αλλά η θάλασσα ήταν κοντά και έτσι, έστω και στριμωγμένοι, ήταν ευχαριστημένοι.
Και όσοι μπορούσαν να δώσουν ένα μικρό μίσθωμα χρησιμοποιούσαν τα κάρα της εποχής. Στην ιστορία έμειναν ο Νικόλας Τραμπάκουλος, ο Δημήτρης Κλάπας (Παΐδας), ο Κώστας Κλάπας. Αυτούς θυμάμαι και ίσως να ήταν κι άλλοι.
Το «κουβαλήσατε;» έχει μείνει μέχρι σήμερα, μόνο που είναι βέβαια εντελώς διαφορετικό. Οι βότες μπορεί να υπάρχουν, αλλά οι περισσότερες εκσυγχρονίστηκαν μέσα. Και δεν χρειάζονται για την προστασία των βαρκών, αφού το λιμανάκι τις χωρά όλες. Τώρα πια εκτός από τις βότες υπάρχουν και τεράστια εξοχικά, στα οποία ντρέπεσαι να πατήσεις, που λέει ο λόγος. Αφήστε που πολλά από αυτά έγιναν και μόνιμες κατοικίες και δεν χρειάζεται να «κουβαλούν» οι ιδιοκτήτες τους. Το «κουβάλημα» όμως έμεινε, έστω και ως ιστορικό…
Του Δημήτρη Φρεζούλη
