Νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου μετά τον μεσημεριανό υπνάκο βγήκα στην αυλή μου να πιω τον καφέ μου. Ένα ζευγάρι με ένα τσούρμο παιδάκια κατέβηκαν στο λιμανάκι, προφανώς μετά το φαγητό τους στο «Μπαχάρι» που είναι πάνω από το «καλύβι» μου. Για να ήταν δικά τους όλα δεν το πιστεύω γιατί κάποια από αυτά ήταν στην ίδια ηλικία πάνω κάτω. Το ένα από τα παιδιά κρατούσε στα χέρια του και μιαν μπάλα και όλοι μαζί κατευθύνθηκαν στην παρακείμενη πλατεία. Και εκεί έγινε το «σώσε». Οι μικροί λοιπόν ξεχύθηκαν στην πλατεία και άρχισαν να κυνηγούν τις γάτες… Ξέρετε, στο λιμανάκι υπάρχουν πολλές γάτες, μικρές μεγάλες ακόμα και… νήπια. Όλες ήσυχες και ήρεμες έχουν συνηθίσει την ανθρώπινη παρουσία και δεν αντιδρούν όταν τις πλησιάσεις. Το αντίθετο μάλιστα, έρχονται και τρίβονται στα πόδια σου θέλοντας χάδια…
Αυτές τις γάτες και γατούλες έβαλαν στο μάτι τα παιδάκια και άρχισαν, όπως είπα παραπάνω, να τις κυνηγάνε. Οι κακόμοιρες, συνηθισμένες στην ηρεμία, βλέποντας το τσούρμο να πέφτει πάνω τους πανικοβλήθηκαν και άρχισαν να τρέχουν η μία από 'δώ κι η άλλη από 'κεί και όλες οι υπόλοιπες τράβηξαν προς τις προβλήτες του λιμανακιού για να γλυτώσουν από το κυνηγητό των πιτσιρικάδων. Με ορατό τον κίνδυνο, από τη στιγμή που τις είχαν περικυκλώσει, να πέσουν στη θάλασσα για να γλυτώσουν από τη μανία των κυνηγών τους.
Άκουσα τη φασαρία που έκαναν αυτά τα καλόπαιδα και πρόβαλα στο δρόμο. Και είδα τους συνοδούς τους να μην χαμπαριάζουν για τα «κατορθώματά» τους. Μπορεί να τα καμάρωναν κιόλας… Έβαλα τις φωνές και κάποια στιγμή γύρισαν και με κοίταξαν. Και τους άρχισα στον «εξάψαλμο» ότι και καλά γιατί δεν κάνουν παρατήρηση στα παιδιά, ότι είναι ντροπή και λοιπά. Αφού πέρασε κανένα λεπτό ο άντρας κάτι τους είπε, αλλά η γυναίκα εξακολουθούσε να με βλέπει, έτσι προκλητικά, όπως κατάλαβα.
Τελικά δεν ξέρω αν καμιά γάτα έπεσε στη θάλασσα, αλλά απόρησα με την αδιαφορία των μεγάλων. Να αφήνουν τα παιδιά να κυνηγάνε τα αθώα γατάκια. Και μετά λέμε με ποιους μοιάζουν τα παιδιά…
Το ίδιο παρατηρείται και με τις δύο χήνες και το ένα παπάκι που είναι και η ατραξιόν του λιμανακιού. Γονείς με τα παιδιά τους πηγαίνουν στο μόλο όπου κάθονται και τι κάνουν; Τις υποχρεώνουν να πέσουν στη θάλασσα για να κάνουν χάζι. Όμως οι δύο χήνες είναι μεγάλης ηλικίας και κινδυνεύουν πέφτοντας στη θάλασσα να σπάσουν κάποιο από τα φτερά τους…
Τι να πεις και τι παραπάνω να γράψεις; Απλά λυπάσαι με την «κατάντια», τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία κάποιων γονιών. Κρίμα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
