561 κρούσματα κορωνοϊού στο νησί μέσα σε μια βδομάδα και μόνο λίγα δεν είναι, έτσι; Αναμενόμενο, θα μου πείτε, λόγω των πολλών αφίξεων, αλλά όχι και τόσα πολλά που να πάρει και να σηκώσει. Και όπως πάει, κανείς δεν θα μείνει αλώβητος. Ο ένας μετά τον άλλο θα «πέφτουμε» σαν κοτόπουλα. Δεν υπάρχει σπίτι, που λέει ο λόγος, που να μην έχει το... κρούσμα του.
Έτσι πρέπει να ξαναμπούμε πάλι στην τσίτα, εξ αιτίας της επιδείνωσης της κατάστασης με τον ιό… Και ενώ, μέχρι και πρόσφατα, εμείς εδώ καλά τα πηγαίναμε και ουσιαστικά παραμέναμε με κρούσματα κάτω από τα 100, τις τελευταίες μέρες τα πράγματα άλλαξαν. Και χρειάζεται και πάλι ξεχωριστή και ιδιαίτερη προσοχή!
Γιατί, ξέρετε, υπάρχουν και εκείνοι που παρασύρουν και κάποιους άλλους με ένα «έλα μωρέ» -ίδιον χαρακτηριστικό του Έλληνα σε πολλές περιπτώσεις- θέλοντας να αποδομήσουν τον κίνδυνο… Βλέπετε, ο κάθε άσχετος, από τη μια στιγμή στην άλλη, γίνεται παντογνώστης και επιστήμονας.
Πάντως, μου φαίνεται ότι όλοι δεν είμαστε προσεκτικοί… Και το διαπιστώνεις στην καθημερινότητα. Και δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο δεν δίνουμε και τόση μεγάλη σημασία, στις συναναστροφές μας κυρίως… Έχουμε τη λαθεμένη εντύπωση πως οι φίλοι και οι γνωστοί μας είναι υπεράνω κάθε υποψίας, όπως και εμείς;
Και ναι μεν κάποιες φορές λίγοι από εμάς φοράμε ακόμα τη μάσκα μας, ακόμα και σε εσωτερικούς χώρους, αλλά πόσοι άλλοι την έχουν απαξιώσει; Εντάξει, μας είπαν ότι δεν είναι υποχρεωτική, ακόμα και σε κλειστούς χώρους, αλλά δεν πρέπει να είναι υποχρεωτική για εμάς τους ίδιους; Έτσι οι μάσκες βγήκαν από τη ζωή μας και ακόμα και στα μαγαζιά κανείς πια δεν τις φοράει. Τις ξεχάσαμε αλλά δεν μας ξέχασε ο τρισκατάρατος. Και είναι να απορεί κανείς και με την άνεση που τριγυρίζουμε από 'δώ κι από 'κεί. Μας «αμολήσανε» και τώρα πια κάνουμε ό,τι γουστάρει ο καθένας και δεν δίνουμε σημασία σε τίποτα.
Και να, τα κρούσματα να φτάνουν στα 561, και να δούμε και πού θα φτάσουν ακόμα και πόσες μετακινούμενες «βόμβες» θα κυκλοφορούν μεταξύ μας. Όπου πάω επιστρέφοντας έχω τη «γκρίνια» της γυναίκας μου… «Έπλυνες τα χέρια σου;». Έλα ντε… Τα έπλυνα; Αναρωτιέμαι… Μπα, δεν τα έπλυνα και ήδη άγγιξα κι εγώ δεν ξέρω πόσα πράγματα… «Πήρες τη μάσκα σου;». Α, ευτυχώς που μου το θύμισε. Με λίγα λόγια, και γι’ αυτά τα βασικά, θαρρώ πως οι περισσότεροι από εμάς αδιαφορούμε, επειδή θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν διατρέχουμε κανέναν κίνδυνο…
Συμπερασματικά αρχίζουμε να προσέχουμε σχολαστικά και πάλι. Οι καταστάσεις είναι σοβαρές και εγκυμονείται κίνδυνος. Γένοιτο!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
