Όπως έγραψε η Σοφία Καρασούλη σε ανάρτησή της με τίτλο «Τ' αγκάθια της μνήμης», «ξύπνησε μνήμες οδυνηρές η ανάρτηση του Δημήτρη Φρεζούλη για τους θαλάμους των νοσοκομείων. Μέρες και νύχτες σε νοσοκομεία και κλινικές της Αθήνας αλλά και της Χίου, για τη μια ή την άλλη κρίση υγείας των δικών μου. Τι να πρωτοθυμηθώ από όσα θέλω να ξεχάσω...
Τις βραδιές στην καρέκλα του Ιασώ, τις ατελείωτες μέρες στη Γενική Κλινική Αθηνών και στο Ιπποκράτειο, τον θάλαμο στο νοσοκομείο της Χίου με τους ασθενείς να βογγούν...;
Τις ακριβοθώρητες νοσοκόμες που αργούσαν να αλλάξουν τον ορό, τις καθαρίστριες που ζητούσαν φιλοδώρημα για να αδειάσουν τον κάδο απορριμμάτων στο δωμάτιο, τα φακελάκια των γιατρών....; Αχ αυτά τα φακελάκια!
Δεν θα ξεχάσω τον μεγαλογιατρό στο Ιασώ. Έχω φτάσει άρον άρον από τον Καναδά την προηγούμενη μέρα και την επόμενη ο πατέρας μου πρόκειται να εγχειριστεί. Εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Συναντώ τον γιατρό στο γραφείο του για να με ενημερώσει για την κατάσταση και φυσικά για τα οικονομικά... Μεγάλο το ποσό, αλλά με είχαν προειδοποιήσει. «Μετρητά μόνο.»
Έχω φέρει αρκετά χρήματα μαζί μου, αλλά μου λείπουν 500 ευρώ από το ποσό που μου ζήτησε.«Ω, αν θέλετε μόνο μετρητά, τότε θα σας χρωστάω 500 ευρώ. Θα σας τα φέρω τη Δευτέρα που θα ανοίξουν οι Τράπεζες.» Ήταν αργά, ημέρα Παρασκευή, η συνάντηση με τον γιατρό. «Όλο το ποσό πρέπει να πληρώσετε για να γίνει η εγχείρηση. Δεν έχετε συγγενείς, φίλους να σας δανείσουν;»… Ναι, ευτυχώς, είχα και πληρώθηκε το ποσό.
Πέτυχε η εγχείρηση και λίγες μέρες μετά πέρασε από το δωμάτιο ο αρχιγιατρός με το επιτελείο του να δει τον πατέρα μου. Ψόφια από την κούραση και τη νύστα, παρέμεινα καθιστή στην καρέκλα. «Έπρεπε να σηκωθείς που μπήκε ο γιατρός», μου έκανε παρατήρηση ο πατέρας μου. « Όχι», του απάντησα. «Σηκώνομαι μοναχά σε όσους έχω σεβασμό».
Ο Θεός να φυλάει να μην αρρωσταίνουν βαριά οι άνθρωποι, αχρείαστα τα νοσοκομεία κι οι κλινικές, κι ελπίζω να έχει σταματήσει πια στην Ελλάδα το χαράτσι με τα φακελάκια.
(Υστερόγραφο: Όχι πως δεν συνάντησα μερικές εξαιρετικές νοσοκόμες και κάποιους καλούς γιατρούς, που πράγματι νοιάζονται για τους ασθενείς. Δεν θέλω να τους βάλω όλους σε ένα καλάθι.)
Του Δημήτρη Φρεζούλη
