Ο υπαινικτικά κατανυκτικός και συνάμα κρυστάλλινα εναργής κόσμος του Αβδελιώδη διαχέεται από μια κατάφαση της ζωής, του κάλλους και της καλοήθειας, καθώς και μιας ρυθμικής εναλλαγής μαγείας και υποδόριας χαρμολύπης. Όλα αυτά δοσμένα με τρόπο που θυμίζει τον Μίσκιν-Ιησού του Ντοστογιέφσκι και κάποιους από τους πιο αυθεντικούς ήρωες του Παπαδιαμάντη. Με μια εντελώς συνειδητή αφέλεια από τον ίδιο τον δημιουργό, που όταν αποκωδικοποιείται στις προθέσεις της είναι ακριβώς το αντίθετο: εκκινεί από την απόλυτη επίγνωση της τρομαχτικής ασχήμιας της εποχής μας και επιλέγει να μην την καταδικάσει απλά, αλλά να υπηρετήσει με τρόπο υπερβατικό το πλέον σκανδαλώδες, το πιο βαθιά επαναστατικό: την άρση του φόβου να αγαπάμε, να αισθανόμαστε, να συγκινούμαστε, να είμαστε παρόντες στις ζωές μας με θάρρος και ταπεινότητα. Σ’ αυτό το κείμενο χωράνε ελάχιστα για το μοναδικό έργο του Δήμου Αβδελιώδη.
Επέλεξα μία από τις ταινίες του, «Εαρινή σύναξη των αγροφυλάκων», αυτήν που αγαπώ πιο πολύ. Σε άλλα κείμενά μου θα ήθελα να γράψω για τον Αβδελιώδη του θεάτρου, γι’ αυτήν την εκπληκτική ανάδυση και αξιοποίηση των ενδογενών μουσικών μέτρων της γλώσσας. Πρόκειται για μια ρηξικέλευθη τεχνική υποκριτικής, μια παρακαταθήκη παγκόσμιας πρωτοτυπίας όπου ο λόγος γίνεται ηχητικό βίωμα που δονεί όλη την ύπαρξη των ηθοποιών του. Και τελειώνω: κατά τη διάρκεια του χρόνου που συντελείται το έργο του στο σινεμά ή στο θέατρο, το κείμενο - παρτιτούρα, ο ηθοποιός - σώμα της γλώσσας και ο θεατής που πάλλεται γίνονται Χρόνος και αυτός ο Χρόνος είναι ο άυλος, πρωτογενής οίκος των ανθρώπων και η υπερεκτατική αυλή του Παντός.
Δημήτρης Φρεζούλης
*Απόσπασμα από άρθρο της Βασιλικής Στεργίου στην Εφημερίδα των Συντακτών.
