Με αφορμή τη χτεσινή μεγάλη πυρκαγιά στην Κατάβαση, αν τύχει καμιά φορά και περάσω μέσα από κανένα δάσος ή δασάκι μας τα… φτύνω για να μην τα ματιάσω. Και πάντα το ίδιο αγωνιώδες ερώτημα έρχεται στο μυαλό μου: Θα υπάρχει και αύριο; Περνάμε και τα καμαρώνουμε, αλλά για πόσο; Και με τα φτυσίματα, βέβαια, δεν γίνεται τίποτα, αν δεν ευαισθητοποιηθούμε όλοι γιατί είναι και στο χέρι μας.
Ακούω κάθε χρόνο τον προϊστάμενο της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας να λέει ότι «είμαστε έτοιμοι» να αντιμετωπίσουμε, ο μη γένοιτο, κάποια έκτακτη κατάσταση. Δεν θα αμφισβητήσω τα λεγόμενά του, αλλά δεν θυμάμαι καμιά φορά να ήμασταν… ανέτοιμοι. Και σε πολλές περιπτώσεις άλλες, υποτίθεται ότι ήμασταν, αλλά οι πυρκαγιές δεν έλειπαν.
Θυμάμαι τις πυρκαγιές προς το τέλος της δεκαετίας του ‘80 και τα μετέπειτα χρόνια, όταν κάηκε σχεδόν ολόκληρος ο δασικός πλούτος μας, και ανατριχιάζω. Και τι δεν κάηκε εκείνες τις περιόδους. Κάθε λίγο και λιγάκι, θυμάμαι, τρέχαμε αλλά τίποτα δεν σώσαμε. Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια είχαμε μια σχετική ύφεση κι έτσι ανασάναμε για λίγο. Το κακό όμως είναι ότι τα παθήματα δεν μας έγιναν μαθήματα. Η προστασία του δάσους, σε πολλές περιπτώσεις, αφήνεται στην τύχη του, αφού δεν υπάρχει το αντίστοιχο ενδιαφέρον και οι προφυλάξεις δεν είναι ουσιαστικές.
Το ερώτημα βέβαια είναι τι κάνουμε κι εμείς ως άτομα και ως σύνολο. Αν εξαιρέσουμε κάποιους εθελοντές στους πρώην Δήμους Ομηρούπολης, Ιωνίας, Καρδαμύλων και κάποιων άλλων, που κάνουν σπουδαίο έργο τόσο στην πρόληψη όσο και στην κατάσβεση, όλοι οι υπόλοιποι περί άλλων τυρβάζουμε. Κανείς από εμάς δεν ενδιαφέρεται. Θα μπορούσαμε όμως να έρθουμε σε επαφή με τις εθελοντικές ομάδες και να βοηθάμε αν όχι στην κατάσβεση, τουλάχιστον στην πρόληψη. Οι περισσότεροι το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι κάποιοι να προκαλούν φωτιές, έστω από αμέλεια, και να χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα εκ των υστέρων που είναι εντελώς άχρηστα… Τι κάνουμε όμως εκ των προτέρων;
Του Δημήτρη Φρεζούλη
