«Φωτιά», μεταφορικά βέβαια, έχουν πιάσει οι κουζίνες των σπιτιών τούτες τις μέρες, όπως κάθε χρόνο άλλωστε. «Χαμός» στο ίσωμα που λένε. Τώρα μάλιστα που όλα είναι πιο εύκολα και μέσα στα πόδια των γυναικών και δεν χρειάζεται να τρέχουν στους φούρνους ή σε εκείνους της γειτονιάς. Και μάλιστα να περιμένουν τη σειρά τους στην ουρά. Όλα πιο άνετα και πιο εύκολα αλλά ο κόπος για τις νοικοκυρές ο ίδιος.
Οι γυναίκες «σκοτώνονται» για μια ακόμα φορά, οι πάγκοι της κουζίνας είναι γεμάτοι, οι λεκάνες παρούσες, οι ζύμες σε πρώτη ζήτηση, ντουλάπια ανοίγουν και κλείνουν, τα ταψιά περιμένουν στη σειρά. τα χέρια δουλεύουν εντατικά να τα προλάβουν όλα. Ο χώρος της κουζίνας «βράζει» από τον «πυρετό» της προετοιμασίας των πασχαλινών... Κι αν πας να διαμαρτυρηθείς κιόλας, για την αναστάτωση, σου πετάει κι ένα «αααα, στη δουλειά σου και στη δουλειά μου. Αν δεν μυρίσει το σπίτι τα Χριστούγεννα μπακλαβά και κουραμπιέ και τη Μεγαλοβδομάδα τσουρέκι και κουλουράκι, τι Χριστούγεννα και Πάσχα θα καταλάβουμε;»... Αφοπλιστική η απάντηση, κάθε εορταστικό δωδεκαήμερο και Μεγαλοβδομάδα.
«Βρομάει» ο κόσμος από τσουρέκια και κουλουράκια, αλλά πολλές γυναίκες, νέες και μεγαλύτερες, επιμένουν παραδοσιακά και καλά κάνουν. Πώς θα καταλάβεις Πάσχα αν δεν μοσχοβολήσει το σπίτι; Και είναι αυτό το μοσχοβόλημα τόσο εκπληκτικό και υπέροχο στην κυριολεξία που σου «σπάει» τα ρουθούνια.
Οι ευωδιές της Άνοιξης, με τις μυρωδιές της κουζίνας και του σπιτιού ολόκληρου, σε κάνουν άλλον άνθρωπο, σου θυμίζουν πόσο όμορφη είναι η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα, κατά τον ποιητή. Είναι να μην χαίρεσαι όλες αυτές τις γυναίκες που επιμένουν παραδοσιακά, που εξακολουθούν να τηρούν τα έθιμά μας, που δεν αρκούνται στο ετοιματζίδικο και στο εύκολο; Να είναι όλες τους καλά και να συνεχίζουν στο ίδιο μήκος κύματος. Ένα μήκος που το έχουμε ανάγκη για να καταλαβαίνουμε και τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.
Του Δημήτρη Φρεζούλη
