Πενήντα χρόνια πέρασαν από τον Γενάρη του 1974, όταν βγήκα από το «Κύδων» στο λιμάνι της Σούδας και φορτωμένος το «λουκάνικο» με όλα τα συμπράγκαλα (ναυτικά και πολιτικά), ανηφόριζα για το Ναυτικό Νοσοκομείο Κρήτης, όπου θα υπηρετούσα τη θητεία μου. Από ασυρματιστή με έκαναν… νοσοκόμο, λόγω πολιτικών φρονημάτων. Κυριαρχούσε η Χούντα ακόμα τότε. Η τακτοποίηση στον μεγάλο θάλαμο, η γνωριμία με τους συναδέλφους (τον Αντώνη, τον Τόλη, τον Σούλη) που έγιναν αγαπημένοι στη συνέχεια, η υπηρεσία μου ως βοηθός αναισθησιολόγου στο χειρουργείο, η βάρδια στα εξωτερικά ιατρεία, η φιλία, η αλληλεγγύη, οι αντιχουντικές συζητήσεις, τα τραγούδια του Μίκη, η ελπίδα για το αριστερό αύριο…
Και τώρα που οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουν λες και αντικρίζω τον εμβληματικό Φάρο των Χανίων στο λιμάνι, λες και ήταν χτες που ντυμένος με τα ναυτικά (μπελαμάνα κ.λπ.) καθίσαμε με τη Φρόσω στο παγκάκι τής απέναντι πλευράς, μπροστά από το παλιό σκουριασμένο κανόνι. Της βάζω το «ταψάκι» (πηλίκιο) στο κεφάλι, γελάει χαρούμενα, την απαθανατίζω, τι ομορφιά!… Προχωράμε στην παραλία, καθόμαστε σε ένα τραπεζάκι, πίνουμε μια τσικουδιά… Περνάμε από το ζαχαροπλαστείο «Αίγλη»… Να δείτε τι προτιμούσαμε εδώ… Α, ναι! Είχε εξαιρετικό προφιτερόλ…
Και η βόλτα συνεχίζεται στον κεντρικό δρόμο που καταλήγει στην καρδιά της πόλης… Στην εμβληματική αγορά, στο πάρκο, στους παράδρομους, στον ΆΑγιο Νικόλα της Σπλάντζιας… Εκεί κοντά κι η καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία, για τις εξόδους μας και για να αλλάζουμε τα ναυτικά με τα πολιτικά ρούχα…
Και κάπου εκεί τριγύρω οι ταβερνούλες με τις ρακές και τα μεζεδάκια, η «Αμπεριά», τα ταβερνάκια στα Τσικαλαριά, στη Μαλάξα, οι ομελέτες από του Βλαχάκη στη Σούδα (όταν το βραδινό ήταν «καρχαρίας»). Και οι μεγάλες εκδρομές με το 50αράκι βεσπάκι… Μεσκλά, Ζούρβα, Φαλάσαρνα, μέχρι και τα Σφακιά. Σκέτη μαγεία!
Όμορφες, ξένοιαστες μέρες που πέρασαν ανεπιστρεπτί, αλλά που ξαναγύρισαν στη μνήμη μου, μετά από πενήντα χρόνια, τώρα, και τις θυμήθηκα με νοσταλγία… Λες και ήταν χτες!
Του Δημήτρη Φρεζούλη
